Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka bada wielką strategię Cesarstwa Bizantyjskiego, szczegółowo opisując jego długowieczność i taktykę przetrwania dzięki dyplomacji, gotowości wojskowej i przebiegłości. Książka rysuje podobieństwa do współczesnych kontekstów, ale cierpi z powodu błędów pisarskich, nieścisłości i stronniczości.
Zalety:Książka jest dobrze zbadana i zapewnia przemyślaną analizę bizantyjskiej strategii, która łączy historię wojskowości z taktyką dyplomatyczną. Jest wciągająca i oferuje cenne spostrzeżenia, które można zastosować do współczesnych zagadnień. Wielu recenzentów docenia unikalną perspektywę i wnioski wyciągnięte z bizantyjskiej kultury i strategii.
Wady:Krytycy wskazują na niejasny styl książki, nadmierną złożoność i mylące mapy. Książka jest ukierunkowana na współczesne myślenie wojskowe, co niektórzy uważają za problematyczne, i brakuje w niej omówienia istotnych okresów historii Bizancjum. Organizacja jest postrzegana jako chaotyczna, a książka zawiera wiele szczegółów, które niektórzy czytelnicy uważają za nieistotne.
(na podstawie 57 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Grand Strategy of the Byzantine Empire
Zawartość książki:
W tej książce wybitny pisarz Edward N. Luttwak przedstawia wielką strategię wschodniego imperium rzymskiego, które znamy jako Bizancjum, które trwało ponad dwa razy dłużej niż bardziej znane zachodnie imperium rzymskie, osiemset lat według najkrótszej definicji. Ta niezwykła wytrzymałość jest tym bardziej niezwykła, że cesarstwu bizantyjskiemu nie sprzyjała ani geografia, ani przewaga militarna. Jednak to zachodnie imperium rozpadło się w V wieku.
Cesarstwo Bizantyjskie tak bardzo przetrwało swój zachodni odpowiednik, ponieważ jego władcy byli w stanie strategicznie dostosować się do słabnących okoliczności, opracowując nowe sposoby radzenia sobie z kolejnymi wrogami. W mniejszym stopniu polegało na sile militarnej, a w większym na perswazji - pozyskiwaniu sojuszników, odstraszaniu groźnych sąsiadów i manipulowaniu potencjalnymi wrogami, by zamiast tego atakowali się nawzajem. Nawet gdy Bizantyjczycy walczyli - co często robili z wielką wprawą - byli mniej skłonni do niszczenia swoich wrogów niż do ich powstrzymywania, ponieważ byli świadomi, że dzisiejsi wrogowie mogą być jutrzejszymi sojusznikami. Zrodzona w V wieku, gdy potężne zagrożenie ze strony Hunów Attyli zostało odparte przy użyciu minimalnej siły, bizantyjska strategia była udoskonalana przez stulecia, pozostawiając nam kilka fascynujących przewodników po zarządzaniu państwem i wojnie.
The Grand Strategy of the Byzantine Empire to szeroki, interpretacyjny opis bizantyjskiej strategii, wywiadu i dyplomacji na przestrzeni ośmiu wieków, który spodoba się naukowcom, klasykom, miłośnikom historii wojskowości i zawodowym żołnierzom.
