W szalonej miłości i wojnie

Opinie czytelników

Zbiór poezji Joy Harjo „W szalonej miłości i wojnie” ma głęboki wpływ, badając złożoność ludzkiego doświadczenia przez rdzenną soczewkę. Zbiór rezonuje szczególnie z tymi, którzy są zaznajomieni z tradycjami Indian amerykańskich, oferując bogaty gobelin kulturowych i osobistych doświadczeń. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają jego głębię, inni uważają, że niektóre obrazy są niedostępne, a tematy mogą wydawać się ciężkie lub przygnębiające.

Poezja jest potężna i głęboka, ze zdolnością do głębokiego rezonowania z czytelnikami na tematy związane z miłością, wojną i ludzkim doświadczeniem. Język Harjo i żywe obrazy tworzą piękną eksplorację kulturowych i osobistych prawd. Czytelnicy często odnajdują nowe znaczenia przy każdej lekturze, a praca jest uznawana za włączenie elementów politycznych, duchowych i emocjonalnych.

Niektórzy czytelnicy uważają, że pewne elementy poezji mogą być niedostępne lub trudne do zrozumienia, co prowadzi do postrzegania dzieła jako przygnębiającego. Podział książki na dwie części („W wojnach” i „Szalona miłość”) może wydawać się nielogiczny, ponieważ tematy nakładają się na siebie. Ponadto poezja jako gatunek jest bardzo subiektywna i nie każdy wiersz może rezonować z każdym czytelnikiem.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

In Mad Love and War

Zawartość książki:

Święte i świeckie wiersze plemienia Creek.

Laureat Before Columbus Foundation American Book Award (1990)

Laureat William Carlos Williams Award (1991)

2019 United States Poet Laureate

Joy Harjo jest potężnym głosem swojego plemienia Creek (Muscogee) („skradzionego ludu na skradzionej ziemi”), innych uciskanych ludzi i samej siebie. Jej wiersze, zarówno sakralne, jak i świeckie, pisane są z pasją gniewu, żalu i miłości, jednocześnie czułej i wściekłej. Są zakorzenione w ziemi; są jednością z jeleniem i lisem, jastrzębiem i orłem, słońcem, księżycem i wiatrem oraz porami roku - „wiosna / była chuda i głodna z nadzieją na dzieci i kukurydzę”. Są tu wrogowie, a także kochankowie; są tancerze-duchy, dawni i nowi przodkowie, którzy zmartwychwstają, by „chodzić w butach z ognia”.

Rzeczywiście, ogień i jego następstwa są stałym obrazem w płonącej książce. Niebo jest „zapalające”; „dym świtu” zamienia wrogów w popiół: „Jestem ogniem pożartym przez wiatr”. „Twój ogień spalił / moje usta”. „Rozpalam ogień, który pełznie od mojego kręgosłupa / do bogów węglem z płomienia mojej siostry”.

Ale duch tej książki nie jest pochłonięty. Nie ogranicza go szalona miłość czy wojna, a „jest coś większego niż pamięć/ o wywłaszczonym ludzie”. Tym czymś większym jest na przykład rewolucja, wolność, narodziny.