Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.
In a Post-Hegelian Spirit: Philosophical Theology as Idealistic Discontent
Gary Dorrien wyjaśnia w tej książce filozofię religijną leżącą u podstaw jego wielu magisterialnych książek na temat współczesnej teologii, etyki społecznej i filozofii politycznej. Jego konstruktywne stanowisko jest liberalno-liberalne i postheglowskie, odzwierciedlając jego wieloletni aktywizm na rzecz sprawiedliwości społecznej i to, co nazywa „moim tańcem z Heglem”. Hegel, jak argumentuje, przełamał najbardziej śmiercionośne założenia zachodniej myśli, pojmując byt jako stawanie się, a świadomość jako społeczno-podmiotową relację ducha do samego siebie; jednak jego białe eurocentryczne koncepcje były groteskowo zawyżone nawet jak na standardy jego czasów. Dorrien podkreśla obie strony tego heglowskiego dziedzictwa, twierdząc, że potrzeba wiele kopania i obalania, aby odzyskać te części Hegla, które wciąż mają znaczenie dla myśli religijnej.
Destylując swój charakterystyczny argument na temat roli postkantowskiego idealizmu we współczesnej myśli chrześcijańskiej, Dorrien tworzy wyzwoleńczą formę idealizmu religijnego: filozofię religijną, która jest jednocześnie heglowska - ponieważ wyjaśnia płynną, holistyczną, otwartą, intersubiektywną, niejednoznaczną, tragiczną i pojednawczą ideę objawienia - i postheglowską, ponieważ odrzuca głęboko zakorzenione wady myśli Hegla. Dorrien wykorzystuje Kanta, Schleiermachera i Hegla jako podstawę swojej argumentacji na temat intelektualnej intuicji i twórczej mocy subiektywności. Po przeanalizowaniu krytyki Hegla przez S. Ren Kierkegaarda, Karola Marksa, Karola Bartha i Emmanuela Levinasa, Dorrien twierdzi, że chociaż te monumentalne postacie były przenikliwe w swoich ocenach, wydają się jednostronne w porównaniu z Heglem. W Duchu postheglowskim dalej angażuje się w tradycję idealizmu osobistego założoną przez Bordena Parkera Bowne'a, tradycję procesu założoną przez Alfreda Northa Whiteheada oraz odważny wkład kulturowy Paula Tillicha, W. E. B. Du Boisa, Martina Luthera Kinga Jr, Rosemary Radford Ruether, Davida Tracy'ego, Petera Hodgsona, Edwarda Farleya, Catherine Keller i Moniki Coleman.
Obalając powszechne interpretacje, że teologia Hegla po prostu stworzyła zamknięty system, Dorrien argumentuje, że Hegla można interpretować na sześć różnych sposobów i najlepiej interpretować go jako filozofa miłości, który rozwinął chrześcijańską teodyceę boskiej miłości. Hegel przedstawił teodyceę procesu, w której Bóg ratuje to, co można uratować z historii, nawet gdy jego tragiczne poczucie rzezi historii wcina się głęboko, utrzymując się na Kalwarii.
