Umierający i lekarze: Rewolucja medyczna w siedemnastowiecznej Anglii

Opinie czytelników

Książka koncentruje się w dużej mierze na statystykach i brakuje w niej wciągających narracji, co prowadzi do nużącej lektury. Choć porusza ona kwestię wczesnej medykalizacji społeczeństwa i roli miast w opiece zdrowotnej, nie zapewnia kompleksowej analizy zmiany nastawienia społeczeństwa do opieki medycznej i wstawiennictwa religijnego.

Autor ma świetną reputację w dziedzinie historii angielskiego średniowiecza i przedstawia jasną tezę o przejściu od opieki religijnej do medycznej dla nieuleczalnie chorych.

Książka obfituje w statystyki i wykresy, brakuje w niej narracji i anegdotycznych dowodów. Nie wyjaśnia kluczowych kwestii dotyczących zmian w postawach społecznych wobec chorób i ograniczonego wzrostu liczby lekarzy. Ponadto skupienie się na wąskim obszarze geograficznym rodzi pytania o ogólność wniosków.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Dying and the Doctors: The Medical Revolution in Seventeenth-Century England

Zawartość książki:

Przegląd zmian w opiece medycznej nad osobami zbliżającymi się do śmierci we wczesnym okresie nowożytnym.

Począwszy od XVI wieku, strategie medyczne przyjęte przez ciężko chorych i umierających zmieniały się radykalnie, dekada po dekadzie, od epoki elżbietańskiej medycyny astrologicznej do pojawienia się lekarza ogólnego na początku XVIII wieku. To właśnie tę głęboką rewolucję, zarówno pod względem medycznym, jak i religijnym, gdy nadzieje całych społeczności na fizyczne przetrwanie przeniosły się z Boga na lekarza, przedstawia niniejsza książka. Opierając się na ponad osiemnastu tysiącach rachunków spadkowych, identyfikuje ogromny wzrost konsumpcji leków i porad medycznych przez wszystkie grupy społeczne i prawie we wszystkich obszarach. Co najważniejsze, analizuje rolę miast w świadczeniu usług medycznych na obszarach wiejskich i w głębi lądu (wykorzystując diecezję Canterbury jako szczególny punkt zainteresowania) i pokazuje rozszerzający się zakres działalności lekarzy, chirurgów i aptekarzy. Zidentyfikowano również porównywalną rewolucję w pielęgniarstwie środowiskowym, od jego niewykwalifikowanego statusu w 1600 roku do bardziej ekskluzywnego do 1700 roku.

IAN MORTIMER posiada stopnie doktora i doktora habilitowanego Uniwersytetu w Exeter. W 1998 roku został wybrany na członka Królewskiego Towarzystwa Historycznego.