„Two Souls Alas": Dwie osobowości Junga i kształtowanie się psychologii analitycznej

Opinie czytelników

Książka krytycznie analizuje napięcie między dwoma typami osobowości Junga, zagłębiając się w ich implikacje dla życia i teorii Junga. Porusza zarówno mocne, jak i słabe strony idei Junga, oferując wyrafinowaną, ale przystępną perspektywę. Zniuansowana analiza autora stawia istotne pytania dotyczące ustalonych koncepcji jungowskich i podkreśla znaczenie dynamiki relacyjnej w zrozumieniu pracy Junga.

Książka jest opisywana jako jasna, wyrafinowana i przystępna. Zapewnia zrównoważony pogląd na mocne i słabe strony Junga, podkreślając ważne aspekty relacyjne, często pomijane. Analiza jest wciągająca i skłania do krytycznego myślenia, odwołując się do wyobraźni czytelników.

Niektóre recenzje sugerują, że eksploracja autora prowadzi do mrocznych niepewności, pozostawiając pytania o teoretyczne podstawy idei Junga. Istnieje poczucie, że chociaż analiza jest bogata, może nie zapewniać jasnych rozwiązań złożoności, które podnosi.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

'Two Souls Alas': Jung's Two Personalities and the Making of Analytical Psychology

Zawartość książki:

W swoim pamiętniku Memories Dreams Reflections Carl Jung mówi nam, że jako dziecko miał doświadczenie posiadania dwóch osobowości. "Two Souls Alas" to pierwsza książka, która sugeruje, że doświadczenie Junga związane z trudną dynamiką między tymi dwiema osobowościami nie tylko informuje o podstawowych zasadach stojących za rozwojem modelu psychologicznego Junga, ale także podkreśla teorię i praktykę psychologii analitycznej jako całości.

Mark Saban zasugerował, że to, co Jung wziął ze swojego doświadczenia wewnętrznego podziału, było zasadą, że zdrowie psychiczne zależy od unikania jednostronności - przykazania, które leży u podstaw przełomowego pojęcia indywiduacji Junga. W praktyce proces ten wymaga ciągłego powtarzania, że każda jednostronna pozycja, podejście lub przekonanie jest napięte z konfliktową "przeciwną" pozycją, aby można było osiągnąć trzecią pozycję, która wykracza poza obie wcześniejsze pozycje.

W drugiej części książki Saban podejmuje tę zasadę i wykorzystuje ją do przeprowadzenia wewnętrznej krytyki psychologii analitycznej zapisanej w Dziełach zebranych Junga. Sugeruje on, że na niektórych arenach jednostronność Junga - w szczególności jego uporczywa tendencja do nadawania priorytetu wewnętrznemu wymiarowi pracy psychologicznej i bagatelizowania lub ignorowania wymiaru zewnętrznego - podważyła zdolność Junga do pełnego podążania za "logiką" dwóch osobowości. Saban twierdzi, że w rezultacie psychologia analityczna nie znalazła stanowiska, z którego mogłaby twórczo angażować się w sprawy polityczne, społeczne i historyczne.

Książka ta otwiera nowy kierunek dla psychologii postjungowskiej i wskazuje kilka sposobów, w jakie, podążając za logiką dwóch osobowości, można zacząć korygować jednostronność, która od dawna kładzie się cieniem na psychologii jungowskiej.