Oryginalny tytuł:
The Third Age at Harvard: A Personal History of the Harvard Institute for Learning in Retirement
Zawartość książki:
The Third Age at Harvard jest pierwszą historią HILR i wyróżnia się tym, że została napisana przez założyciela, dziekana Michaela Shinagela, który założył ją w 1977 roku i obserwował, jak ewoluowała przez lata w instytucję Harvardu i krajowy model doskonałości wśród instytutów uczenia się na emeryturze. Po przejściu na emeryturę w 2013 r.
dziekan Shinagel został uznany za „najdłużej urzędującego dziekana w historii Harvardu”, a w 2019 r. został zaproszony do dołączenia do HILR jako członek przez obecnego dyrektora/dziekana, Tess O'Toole. Pisząc swoją historię HILR, dziekan Shinagel miał przewagę podwójnej perspektywy, zarówno z góry jako wieloletni dziekan, jak i z dołu jako aktywny członek uczestniczący w grupach badawczych HILR.
Zakres jego historii obejmuje genezę pomysłu na Instytut w 1976 roku, aż do jego przeprowadzki do nowej siedziby pod rządami nowego dziekana ds. kształcenia ustawicznego i nowego dyrektora/dziekana HILR w 2015 roku.
Historia HILR to opowieść o wyjątkowych kobietach i mężczyznach, których poświęcenie od wczesnych lat dorównywało dyrektorom, którzy im służyli. Od 92 członków czarterowych w 1977 r., HILR stale się rozwijał do 550 kobiet i mężczyzn, którzy uczęszczają dzisiaj, reprezentując dziedziny kariery w edukacji, prawie, medycynie, sztuce, inżynierii, rządzie, finansach, nauce, biznesie, wojsku i służbie publicznej.
Ponad dwie osoby na pięć są związane z Harvardem poprzez stopnie naukowe, karierę, małżonków lub dzieci, ale większość z nich posiada tytuły licencjackie i magisterskie z uczelni wyższych w całych Stanach Zjednoczonych i kilku innych krajach. HILR jest zróżnicowany i kosmopolityczny w każdym znaczeniu tego słowa, a jego członkowie są sui generis: uosabiają motto, że „nauka nigdy się nie kończy”.
