Tragiczna wyobraźnia: Agenda literacka

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 10 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Tragic Imagination: The Literary Agenda

Zawartość książki:

Agenda literacka to seria krótkich monografii polemicznych na temat znaczenia literatury i czytelnictwa w szerszym świecie oraz stanu edukacji literackiej w szkołach i na uniwersytetach. Kategoria literackości zawsze była sporna. Oczywiste jest jednak to, że coraz częściej jest ona odrzucana lub nierozpoznawana jako sposób myślenia lub arena dla myśli. Jest ona sceptycznie kwestionowana od wewnątrz, na przykład przez niekiedy rywalizujące ze sobą roszczenia historii kultury, kontekstualnego wyjaśnienia lub studiów medialnych. Jest wstrząsany z zewnątrz przez jeszcze większą presję: przez konieczność ekonomiczną i surowe postawy społeczne, które mogą z niej wynikać; przez zmiany technologiczne, które mogą sprawić, że tradycyjne formy poważnej komunikacji międzyludzkiej będą wyglądać po prostu na przestarzałe. Z tych właśnie powodów jest to właściwy czas na odnowę, na rozpoczęcie ożywionej pracy nad znaczeniem i wartością czytania literatury.

Ten krótki, ale skłaniający do refleksji tom zadaje pytanie: co sprawia, że wiemy o tragedii? Skupia się na tragedii jako sposobie reprezentowania doświadczenia radykalnego cierpienia, bólu lub straty, sposobie narracji, dzięki któremu dowiadujemy się pewnych rzeczy o sobie i naszym świecie - o jego kruchości i naszej. Poprzez połączenie dyskusji historycznej i uważnej lektury szeregu tekstów dramatycznych - od Sofoklesa po Sarę Kane - książka porusza szeroki zakres debat: jak definiuje się tragedię, czy istnieje coś takiego jak tragedia absolutna, różne współczesne próby przepracowania klasycznego dziedzictwa i związek komedii z tragedią. Pojawia się również świeża dyskusja na temat tego, czy dyskurs religijny - zwłaszcza chrześcijański - jest wrogi tragizmowi oraz o koniecznym napięciu między tragiczną narracją a niektórymi rodzajami retoryki politycznej i religijnej. Rowan Williams argumentuje, że dramat tragiczny zarówno artykułuje porażkę i słabość, jak i, potwierdzając.

Możliwość opowiedzenia historii traumatycznej straty, odmawia zadowolenia się biernością, rezygnacją lub rozpaczą. W tym sensie wciąż nosi ślady swoich rytualnych i religijnych korzeni. Podważając dwuwymiarowe modele społeczeństwa, władzy, człowieczeństwa i ludzkiego poznania, pozostaje nieodłączną częścią każdej w pełni humanistycznej kultury.