Tourette: Samoistny neurorozwojowy i neuropsychiatryczny zespół ruchowy

Oryginalny tytuł:

Tourette: The self-under-siege neurodevelopmental and neuropsychiatric motor syndrome

Zawartość książki:

Zespół Tourette'a to wieloaspektowe zaburzenie, które dotyka 0,6%-1% światowej populacji. Przez całe życie osoby dotknięte tym zaburzeniem mają gorszą jakość życia niż ogół populacji.

Cechami charakterystycznymi choroby są tiki ruchowe i głosowe/foniczne. Na nasilenie tików wpływają stresujące wydarzenia życiowe, lęk, zmęczenie i współistniejące choroby behawioralne, najczęściej zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi i zaburzenie obsesyjno-kompulsywne. Chociaż psychoanalityczny pogląd etiologiczny dominował w XX wieku, choroba jest obecnie uznawana za neurorozwojowe zaburzenie motoryczne na skrzyżowaniu neurologii, neuropediatrii i neuropsychiatrii.

Najnowsze dane neuroobrazowe sugerują również defekt dojrzewania mózgu.

Etiologia choroby jest obecnie wyjaśniana zarówno czynnikami genetycznymi, jak i, w mniejszym stopniu, wpływami środowiskowymi. Chociaż nie ma lekarstwa, istnieje szereg metod leczenia (w tym niemedycznych metod leczenia behawioralnego), które mogą być skuteczne w zmniejszaniu tików lub pomaganiu w radzeniu sobie z chorobami współwystępującymi.

Nie ma jednak jednego leku, który byłby pomocny dla wszystkich osób z Tourette'em, ani też żaden lek nie eliminuje całkowicie objawów. Tiki mogą ulec poprawie w wyniku leczenia obejmującego terapię behawioralną, farmakoterapię i neurochirurgię funkcjonalną (głęboka stymulacja mózgu, przezczaszkowa stymulacja magnetyczna, stymulacja elektroterapii czaszkowej i ciągła stymulacja theta-burst). Jeśli objawy tików są łagodne i nie powodują upośledzenia, leczenie może nie być konieczne.

Leczenie jest konieczne, gdy osoby doświadczają fizycznego dyskomfortu, dysfunkcji funkcjonalnych oraz słabych interakcji interpersonalnych i zdrowia psychicznego. Chociaż zespół Tourette'a nie zagraża życiu, tiki i związane z nimi choroby współistniejące wpływają na zdrowie fizyczne i psychiczne oraz interakcje społeczne. Chociaż rokowanie zostało szeroko zbadane, wskaźniki prognostyczne mają znaczenie kliniczne, pomagając informować pacjentów o długoterminowych skutkach ich zaburzenia oraz kierując ich obserwacją i leczeniem.