Toksyczna prawda

Opinie czytelników

Książka bada wysiłki Clair Patterson i Herberta Needlemana w walce z zanieczyszczeniem ołowiem i jego wpływem na ludzkie zdrowie, podkreślając ich znaczący wkład i wyzwania, przed którymi stanęli ze strony potężnych branż. Jest chwalony za dogłębne badania, wciągający styl pisania i inspirującą historię wytrwałości w walce z oporem korporacji.

⬤ Dobrze zbadana i bogata w szczegóły, zapewniająca kompleksowe spojrzenie na historyczną walkę z zanieczyszczeniem ołowiem.
⬤ Wciągająca fabuła, która sprawia, że złożone kwestie naukowe są dostępne dla szerokiego grona odbiorców.
⬤ Inspirujące przedstawienie poświęcenia i odwagi Pattersona i Needlemana.
⬤ Podkreśla wzajemne oddziaływanie między nauką, zdrowiem publicznym i interesami korporacji.
⬤ Odpowiedni dla szerokiego grona czytelników, w tym naukowców, decydentów i ogółu społeczeństwa.

⬤ Kilka drobnych nieścisłości odnotowanych przez czytelników, szczególnie w odniesieniu do szczegółów historycznych.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali niektóre aspekty nauki i historii za trudne lub skomplikowane.
⬤ Koncentracja książki na szczegółowych zmaganiach może wydawać się przytłaczająca dla niektórych czytelników niezaznajomionych z tematem.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Toxic Truth

Zawartość książki:

Nie zaczynali jako wojownicy o środowisko. Clair Patterson był geochemikiem skupionym na określeniu wieku Ziemi. Herbert Needleman był pediatrą leczącym dzieci ze śródmieścia. Ale w laboratorium chemicznym i na oddziale szpitalnym spotkali wspólnego wroga: ołów. Był on dosłownie wszędzie - oczywiście w benzynie i farbach, ale także w rurach wodociągowych i puszkach z żywnością, tubkach pasty do zębów i zabawkach, ceramice i kosmetykach, biżuterii i bateriach. Choć w tamtych czasach niewiele osób się tym przejmowało, ołów był również toksyczny.

W "Toksycznej prawdzie" dziennikarka Lydia Denworth opowiada mało znane historie tych dwóch mężczyzn, którzy jako jedni z pierwszych zakwestionowali mądrość napełniania świata tak szkodliwym metalem. Denworth podąża za nimi od lodu i śniegu Antarktydy po szkolne podwórka Filadelfii i Bostonu, gdy odkryli ogrom problemu i wykazali nieodwracalną szkodę, jaką ołów wyrządzał dzieciom. Na gorących konferencjach i salach sądowych, w salach Kongresu i Agencji Ochrony Środowiska, naukowcy i lekarze byli zmuszeni bronić swoich karier i reputacji w obliczu niewiarygodnej opozycji ze strony przemysłu. Potrzeba było odwagi, pasji i determinacji, aby zwyciężyć w walce z zakorzenionymi interesami korporacyjnymi i upolitycznionymi biurokracjami rządowymi. Ale Patterson, Needleman i ich sojusznicy w końcu pozbyli się ołowiu - od czasu usunięcia go z benzyny, farb i puszek z żywnością w latach 70. poziom ołowiu w organizmach Amerykanów spadł o 90 procent. Ich sukces stanowi lekcję na temat niebezpieczeństw związanych z przedkładaniem priorytetów ekonomicznych nad zdrowie publiczne, a także przypomnienie sposobu, w jaki nauka - i jednostki - mogą zmieniać świat.

Podstawowe pytania postawione w tej bitwie - co stanowi chorobę, jak zmierzyć niezależność naukową i jak określić ilościowo akceptowalne ryzyko - odbijają się echem w każdej dzisiejszej kwestii środowiskowej: od plastiku używanego do produkcji butelek na wodę po emisje gazów cieplarnianych. A najbardziej podstawowe pytanie - ile musimy wiedzieć o tym, co wprowadzamy do naszego środowiska - jest dziś być może bardziej istotne niż kiedykolwiek wcześniej.