Ocena:

„The Weird and the Eerie” Marka Fishera bada koncepcje dziwności i niesamowitości w literaturze, filmie i muzyce, oferując głęboki wgląd w niuanse kulturowe. Chociaż proza jest wciągająca i prowokuje do myślenia, niektórzy czytelnicy uważają ją za nieco niedopracowaną lub przesłoniętą złożonymi odniesieniami. Książka została dobrze przyjęta ze względu na swoją przystępność i zdolność do kwestionowania konwencjonalnych interpretacji.
Zalety:⬤ Interesujące i prowokujące do myślenia spostrzeżenia
⬤ przystępny język
⬤ dobrze skonstruowane argumenty
⬤ angażuje się w różnorodne odniesienia kulturowe
⬤ pobudza wyobraźnię i ponownie analizuje znane dzieła
⬤ kompleksowe badanie dziwności i niesamowitości
⬤ elegancka proza.
⬤ Niektóre treści mogą wydawać się niedopracowane
⬤ obszerne odniesienia mogą zrazić niezaznajomionych czytelników
⬤ układ i kwestie edytorskie (np. duży rozmiar czcionki)
⬤ może wyglądać bardziej jak zbiór esejów niż spójna książka.
(na podstawie 29 opinii czytelników)
Czym właściwie są dziwność i niesamowitość? W tym nowym eseju Mark Fisher argumentuje, że niektóre z najbardziej nawiedzonych i anomalnych powieści XX wieku należą do tych dwóch rodzajów. The Weird i the Eerie to blisko spokrewnione, ale odrębne tryby, z których każdy ma swoje własne, odrębne właściwości.
Oba są często kojarzone z horrorem, ale ten nacisk pomija bolesną fascynację, jaką mogą wywoływać takie teksty. Zarówno dziwność, jak i niesamowitość zasadniczo dotyczą zewnętrza i nieznanego, które nie są z natury przerażające, nawet jeśli zawsze są niepokojące. Być może właściwe zrozumienie ludzkiej kondycji wymaga zbadania pojęć granicznych, takich jak dziwność i niesamowitość.
Te dwa tryby zostaną przeanalizowane w odniesieniu do twórczości autorów takich jak H. P.
Lovecraft, H. G. Wells, M.
R. James, Christopher Priest, Joan Lindsay, Nigel Kneale, Daphne Du Maurier, Alan Garner i Margaret Atwood oraz filmów Stanleya Kubricka, Jonathana Glazera i Christopera Nolana.