Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „The Stories Whiteness Tells Itself” autorstwa Davida Mury to krytyczna analiza rasy i białości w Ameryce, głęboko angażująca się w mity białej supremacji i historyczny kontekst kwestii rasowych. Wielu czytelników uważa, że jest to niezbędna lektura, która skutecznie odnosi się do realiów nierówności rasowych i oferuje możliwe do podjęcia kroki w celu wprowadzenia pozytywnych zmian. Istnieją jednak odmienne opinie, które kwestionują perspektywy autora, argumentując, że książka nadmiernie podkreśla historyczne ofiary i nie odnosi się do złożoności wyzwań stojących dziś przed czarną społecznością.
Zalety:Książka jest dobrze zbadana, przystępna i zapewnia dogłębną analizę mitologii otaczających rasę i biel. Jest uważana za niezbędną lekturę dla każdego zainteresowanego kwestiami rasowymi i opowiadaniem historii. Wielu czytelników docenia jej praktyczność, praktyczne spostrzeżenia i skupienie się na przyszłości. Rozmowny styl pisania sprawia, że książka jest łatwa do zrozumienia.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważają, że założenie książki jest zbyt uproszczone, przypisując obecne problemy, z którymi borykają się czarnoskórzy Amerykanie, głównie czynnikom historycznym i przedstawiając narrację ofiary. Krytycy twierdzą, że pomija ona inne czynniki wpływające na wyzwania stojące przed społecznością, co prowadzi do kontrowersyjnych wniosków.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Stories Whiteness Tells Itself: Racial Myths and Our American Narratives
Zawartość książki:
Odkrywanie zgubnych narracji tworzonych przez białych ludzi w celu usprawiedliwienia białej supremacji i podtrzymania rasistowskiego ucisku.
Policyjne morderstwa dwóch czarnoskórych mężczyzn, Philando Castile'a i George'a Floyda, stanowią ramę tej wstrząsającej eksploracji historycznych i fikcyjnych narracji, które biała Ameryka opowiada sobie, aby usprawiedliwić i utrzymać białą supremację. Od powstania kraju po lato Black Lives Matter w 2020 roku, David Mura demaskuje, w jaki sposób białe opowieści o rasie próbują wymazać brutalność przeszłości i wspierać systemowy rasizm w teraźniejszości.
Przeplatając historię, literaturę, etykę i głęboko osobiste doświadczenia, Mura spogląda wstecz na fundamentalne narracje białej supremacji (obrona niewolnictwa przez Jeffersona, często minimalizowany rasizm Lincolna i ustanowienie Jima Crowa), aby pokazać, w jaki sposób biała tożsamość opiera się na wspólnej wierze w zgubne mity, fałszywe historie i fikcje segregacji rasowej, które pozwalają białym zaprzeczyć ich winie za przeszłe okrucieństwa i obecne nierówności. Biała supremacja zawsze upiera się, że biała wiedza jest lepsza od wiedzy Czarnych, argumentuje Mura, a to przekonanie odrzuca prawdy zawarte w czarnych narracjach.
Mura zwraca się ku literaturze, porównując portret białego zbawiciela w filmie Amistad z nowelizacją jego scenariusza przez czarnoskórego powieściopisarza Alexsa Pate'a, który koncentruje się na swoich afrykańskich bohaterach; przedstawienia niewolnictwa u Faulknera i Morrison; oraz nieobecność rasy w beletrystyce Jonathana Franzena i jej nieuniknioną obecność w pracach ZZ Packera, śledząc konstrukcję białości do świadomie zniekształconych portretów rasy w Ameryce. W esejach Jamesa Baldwina Mura znajduje odpowiedź na to rasowe zniekształcenie i sposób, w jaki Czarni i inne osoby BIPOC mogą wyleczyć się z ran rasizmu.
Wykraczając poza przeprosiny, skruchę czy smutek, Mura zwraca uwagę na uporczywą traumę, jaką wywołał rasizm, i obnaża, jak głęboko musimy zmienić nasze narracje rasowe - co muszą zrobić biali ludzie - aby obalić mit białości i w pełni uznać historie i doświadczenia czarnoskórych Amerykanów.
