Ocena:
Książka Dave'a Weigela „The Show That Never Ends” to pełne szacunku i kompleksowe spojrzenie na historię rocka progresywnego, zawierające wywiady i materiały archiwalne dokumentujące jego rozkwit i upadek. Chociaż książka dostarcza wciągających narracji i cennych spostrzeżeń na temat gatunku, krytycy zauważyli problemy z głębią, organizacją i skupieniem, szczególnie w odniesieniu do niektórych zespołów i samej muzyki.
Zalety:⬤ Pełen szacunku i kompleksowy przegląd historii rocka progresywnego.
⬤ Wciągający styl pisania z zabawnymi anegdotami.
⬤ Cenne spostrzeżenia dotyczące zarówno głównych, jak i mniej znanych zespołów.
⬤ Autor wykazuje się dogłębną znajomością gatunku.
⬤ Dobry research i sprawdzanie faktów.
⬤ Niewystarczająco wyczerpująca dla zagorzałych fanów; niektórym kluczowym zespołom poświęcono niewiele uwagi.
⬤ W tekście pojawiają się błędy edytorskie i organizacyjne.
⬤ Ograniczony nacisk na teorię muzyki i faktyczne szczegóły muzyczne.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że negatywna tendencyjność w opisywaniu historii jest nieatrakcyjna.
⬤ Brakujące elementy, które poprawiłyby wrażenia multimedialne, takie jak linki do słuchania omawianej muzyki.
(na podstawie 123 opinii czytelników)
The Show That Never Ends: The Rise and Fall of Prog Rock
The Show That Never Ends to ostateczna historia niezwykłego rozkwitu i upadku rocka progresywnego („prog”). Uosabiany przez takie klasyczne, zajmujące czołowe miejsca na listach przebojów zespoły jak Yes, Genesis, Pink Floyd, Jethro Tull i Emerson Lake & Palmer, wraz z takimi następcami jak Rush, Marillion, Asia, Styx i Porcupine Tree, progres sprzedał setki milionów płyt. Wprowadził do głównego nurtu albumy koncepcyjne, odjechane okładki, szalone sygnatury czasowe, nagrywanie wielościeżkowe i inscenizację tak bombastyczną, że została sparodiowana w klasycznym filmie This Is Spinal Tap.
Z ogromną wiedzą na temat tego, co Rolling Stone nazwał „rozkosznie dekadenckim gatunkiem, którego punkom nie udało się zabić”, dostępem do kluczowych ludzi, którzy tworzyli muzykę i pasją prawdziwego entuzjasty, dziennikarz Washington Post, David Weigel, opowiada historię progresu w całej jego pompie, kreatywności i nadmiarze.
Weigel wyjaśnia dokładnie, co było „progresywne” w prog rocku i jak jego złożoność i eksperymentalizm powstały z takich prekursorów jak Beach Boys Pet Sounds i The Beatles Sgt. Pepper. Śledzi popularność progresu od ogromnego sukcesu „Whiter Shade of Pale” Procol Harum i „Nights in White Satin” Moody Blues w 1967 roku. Ujawnia, w jaki sposób powstały najlepiej sprzedające się, epokowe albumy progresywne, w tym The Dark Side of the Moon, Thick as a Brick i Tubular Bells. Bada również pojawienie się nowych instrumentów w progresywnej mieszance, takich jak syntezator, flet, mellotron i - słynna - gitara z podwójną szyjką.
The Show That Never Ends jest wypełniony szczerymi wspomnieniami sławnych muzyków progresywnych. Zawiera również niezapomniane portrety producentów, empresarios i techników, takich jak Richard Branson, Brian Eno, Ahmet Ertegun i Bob Moog.
Ostatecznie Weigel broni progresu przed ogromną drwiną, jaką otrzymał przez pokolenie, i ujawnia nowy szacunek krytyków i popularność, jaką osiągnął we współczesnym odrodzeniu.
