The Mercy Seat

Opinie czytelników

Recenzje „The Mercy Seat” Neila LaBute'a podkreślają mieszankę podziwu dla pracy dramaturga i krytyki wykonania sztuki. Wielu recenzentów docenia złożoność postaci i eksplorację relacji na tle 11 września, podczas gdy inni uważają, że bohaterów nie da się lubić, a pisarstwu brakuje głębi.

⬤ Fascynująca eksploracja relacji, złożone postacie, wciągające dialogi i unikalne spojrzenie na 1 września
⬤ # Sztuka jest dobrze napisana i prowokuje do myślenia, uchwycając pochłoniętą sobą naturę ludzkości w obliczu tragedii. Mistrzostwo LaBute'a jako współczesnego dramaturga zostało potwierdzone przez kilku recenzentów.

Niektórzy recenzenci uznali, że bohaterowie są nijacy i nie dają się lubić, czując, że sztuka zmierza donikąd. Zakończenie było często opisywane jako rozczarowujące lub rozczarowujące, a ciężka tematyka może nie współgrać ze wszystkimi. Niektórzy uważali, że scenariusz był surowy i mógłby być lepiej zrealizowany na scenie.

(na podstawie 18 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Rozgrywający się 12 września 2001 roku film THE MERCY SEAT kontynuuje niezachwianą fascynację Neila LaBute'a często brutalnymi realiami wojny między płciami. W czasie narodowej tragedii świat zmienia się z dnia na dzień. Mężczyzna i kobieta odkrywają, jakie wybory są teraz dla nich dostępne w egzystencji innej niż ta, którą żyli zaledwie dzień wcześniej. Czy można być oportunistą w czasach powszechnej bezinteresowności?

"Nie ma obecnie na świecie dramaturga, który pisałby lepiej niż Neil LaBute... THE MERCY SEAT jest... dziełem mistrza." --John Lahr, The New Yorker.

"Inteligentny i prowokujący do myślenia dramat, który rzuca mniej niż jasne światło na ciemną stronę człowieka w obliczu katastrofy... Energia sztuki tkwi w charakterystycznych dla LaBute'a zjadliwych dialogach." --Robert Dominguez, Daily News.

"Choć akcja rozgrywa się w zimnym, szarym świetle poranka w śródmiejskim lofcie z nieuniknionym widokiem na próżnię pozostawioną przez bliźniacze wieże, THE MERCY SEAT naprawdę dzieje się w jednej z tych gorączkowych nocy duszy, w których mężczyźni i kobiety toczą zaciekłą walkę seksualną, jak w TANIEC ŚMIERCI Strindberga i KTO SIĘ BOI VIRGINII WOOLF Edwarda Albee'ego? " - Ben Brantley, The New York Times.

" Potężny dramat... LaBute pokazuje rękę prawdziwego mistrza w prowadzeniu nas przez mielizny i rafy zaminowanego związku." --Donald Lyons, New York Post.

"Niewygodny, ale fascynujący... THE MERCY SEAT to prowokacyjny teatr - ostry, przekonujący i więcej niż trochę mrożący krew w żyłach." --Michael Kuchwara, Newsday.

"Intrygująca nowa sztuka LaBute'a jest najbardziej przekonująca, gdy ma odwagę zajrzeć do serca postaci, aby zbadać sposób, w jaki interes własny, przy danej okazji, może zniszczyć wszystkie nasze szlachetniejsze instynkty". --Charles Isherwood, Variety.

"W THE MERCY SEAT... LaBute dał nam swój najbardziej przekonujący portret męskiego wewnętrznego zamieszania." --Brendan Lemon, Financial Times.

"LaBute jest) ciemną, błyszczącą gwiazdą scenicznej i filmowej moralności." --Linda Winer, Newsday.

"Ostro zabawny i przenikliwy SEAT nie jest odpowiedzią na 11 września, ale odpowiedzią na reakcję na 11 września - emocjonalnie wstrząsające rozważania na temat samolubnego wykorzystywania tragedii dla osobistych korzyści.... Być może nadszedł czas, abyśmy przestali myśleć o LaBute jako o zwykłym prowokatorze, etykiecie, która protekcjonalnie traktuje artystę o wielkich ambicjach i zwinnym posługiwaniu się językiem. Tym trzymającym w napięciu... nowym dramatem sięga głębiej niż kiedykolwiek wcześniej." --Jason Zinoman, Time Out New York.

"Nihilistyczne, ale brutalnie szczere dzieło... Tak złożone i niezgłębione jak ludzkie motywacje... THE MERCY SEAT jest nawiedzający." --David A. Rosenberg, Backstage.

"LaBute ryzykuje obrazę współczesnej wrażliwości, wykorzystując historyczną tragedię jako punkt zwrotny dla dramatu o moralnie pustym Amerykaninie... THE MERCY SEAT jest) kontrowersyjny i przekonujący." --Michael Sommers, The Star-Ledger.

"LaBute... pokazuje nam bezlitosne lustro. Możemy nie lubić tego, co widzimy, ale nie możemy zaprzeczyć, że - choćby w jakimś ciemnym zakątku naszej duszy - to tam jest." --Jacques le Sourd, The Journal News.