Teoria znaków Peirce'a

Opinie czytelników

Książka jest kompleksowym badaniem teorii znaków Charlesa Sandersa Peirce'a, chwalonym za dokładność i wnikliwą analizę. Jednak niektórzy czytelnicy uznali tytuł za mylący i uważali, że nie odnosi się on odpowiednio do konkretnych aspektów teorii Peirce'a, którymi byli zainteresowani.

⬤ Najbardziej kompleksowe jak dotąd ujęcie teorii znaków Peirce'a.
⬤ Przejrzysta ekspozycja i chronologiczna analiza pism Peirce'a.
⬤ Podkreśla ważne koncepcje, takie jak „cel” w semeiotyce.
⬤ Dobrze napisana i wciągająca.
⬤ Istotna dla współczesnej filozofii, zwłaszcza epistemologii i filozofii języka.

⬤ Mylący tytuł, który nie odzwierciedla w pełni treści.
⬤ Niektórzy czytelnicy oczekiwali bardziej wnikliwej eksploracji, ale uznali ją za rozproszoną.
⬤ Ograniczone praktyczne zastosowanie treści dla osób zaznajomionych z wcześniejszymi teoriami Peirce'a.
⬤ Niewielkie niezadowolenie z lekceważenia przez autora unikalnej pisowni „estetyki” Peirce'a.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Peirce's Theory of Signs

Zawartość książki:

W tej książce T. L.

Short koryguje powszechne błędne przekonania na temat teorii znaków Peirce'a i pokazuje jej znaczenie dla współczesnej analitycznej filozofii języka, umysłu i nauki. Teoria umysłu Peirce'a, naturalistyczna, ale nieredukcyjna, odnosi się między innymi do debat Fodora i Millikana. Jego teoria dociekań unika fundamentalizmu i subiektywizmu, podczas gdy jego opis odniesienia antycypuje poglądy Kripkego i Putnama.

Realizm Peirce'a mieści się między realizmem "wewnętrznym" a "metafizycznym" i jest bardziej satysfakcjonujący niż którykolwiek z nich. Jego pragmatyzm nie jest weryfikacjonizmem; raczej identyfikuje znaczenie z potencjalnym wzrostem wiedzy.

Short odróżnia dojrzałą teorię znaków Peirce'a od jego lepiej znanej, ale paradoksalnej wczesnej teorii. Systematycznie rozwija dojrzałą teorię na podstawie fenomenologicznych kategorii Peirce'a i koncepcji ostatecznej przyczynowości.

Tę ostatnią odróżnia od niedawnych i podobnych poglądów, takich jak poglądy Brandona, i pokazuje, że jest ona oparta na formach wyjaśniania przyjętych we współczesnej nauce.