Tarantula

Opinie czytelników

Recenzje książki Boba Dylana „Tarantula” prezentują mieszane opinie, które podkreślają jej unikalny i niekonwencjonalny styl, przemawiający przede wszystkim do oddanych fanów Dylana. Czytelnicy doceniają jej znaczenie kulturowe i wgląd w umysł Dylana, ale inni uważają, że trudno jest się z nią zaangażować ze względu na jej chaotyczną prozę i abstrakcyjny charakter.

⬤ Urzekająca i czarująca proza, wypełniona unikalnym głosem i spostrzeżeniami Dylana.
⬤ Zapewnia kulturowe i historyczne spojrzenie na kontrkulturę lat 60-tych.
⬤ Przemawia do oddanych fanów Dylana, którzy doceniają jego styl i kreatywność.
⬤ Oferuje fascynujące połączenie poezji i prozy, które niektórzy uznają za głębokie i zabawne.
⬤ Jest uważana za kolekcjonerską pozycję dla fanów, pokazując literacką stronę Dylana.

⬤ Brak wyraźnej narracji lub struktury sprawia, że niektórym czytelnikom trudno jest za nią nadążyć.
⬤ Wielu opisuje ją jako strumień świadomości, który może być bezsensowny i trudny do strawienia.
⬤ Nie nadaje się dla tych, którzy szukają spójnej historii lub autobiografii.
⬤ Niektóre recenzje odzwierciedlają rozczarowanie, sugerując, że jest to książka tylko dla entuzjastów Dylana.
⬤ Osoby niezaznajomione z Dylanem mogą uznać ją za zagmatwaną i mało zachęcającą.

(na podstawie 76 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Jedyne dzieło fikcyjne legendy muzyki Boba Dylana - połączenie prozy strumienia świadomości, tekstów piosenek i poezji, które daje fanom wgląd w jednego z najbardziej wpływowych piosenkarzy i autorów tekstów naszych czasów.

Napisana w 1966 roku Tarantula to zbiór wierszy i prozy, który przywołuje burzliwe czasy, w których został napisany, i daje unikalny wgląd w twórczą ewolucję Dylana. Ujmuje troski Boba Dylana w kluczowym momencie jego rozwoju artystycznego, ukazując wyobraźnię laureata poezji ludowej, który był w stanie połączyć człowieczeństwo i współczucie swoich wiejskich korzeni z zabawnym surrealizmem sztuki współczesnej.

Gniewne, zabawne i dziwne, wiersze i proza w tym zbiorze odzwierciedlają obawy znalezione w najbardziej przełomowej muzyce Dylana: poczucie protestu, werbalną zabawę i spontaniczność oraz wiarę w artystyczną zasadność kronikowania codziennego życia i ekscentryczności na ulicy.