Tante Eva

Opinie czytelników

Książka „Tante Eva” to oparta na postaciach eksploracja niespełnionego życia w postkomunistycznym Berlinie, skupiająca się na głównej bohaterce Evie, która zmaga się z uzależnieniem, samotnością i obciążeniami z przeszłości. Narracja jest przeplatana dynamiką rodzinną i nadaje jej ponury ton, zagłębiając się w złożoność ludzkich emocji bez oferowania szczęśliwego rozwiązania.

⬤ Mocna i zwięzła proza
⬤ bogata dynamika postaci
⬤ wciągająca sceneria postkomunistycznego Berlina
⬤ dobrze nakreślona psychologiczna głębia
⬤ z powodzeniem portretuje tematy uzależnienia i rozczarowania życiem
⬤ przemawia do czytelników, którzy cenią złożone, nieidealistyczne historie.

⬤ ponury i przygnębiający ton
⬤ bohater nie jest sympatyczny
⬤ problemy z tempem, w pierwszej połowie brakuje istotnych wydarzeń
⬤ zawiera nieprzetłumaczone niemieckie dialogi, które mogą być dla niektórych odpychające
⬤ nie jest to konwencjonalna ani podnosząca na duchu narracja
⬤ może pozostawić czytelnika z uczuciem emocjonalnego wyczerpania.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Kobietę i jej siostrzenicę łączą i rozdzielają miłości, pragnienia, frustracje i uzależnienia. Berlin Wschodni, kilka lat po upadku muru berlińskiego.

Eva, emerytowana pielęgniarka, przeżywa swój dzień na kombinacji stymulantów i tabletek nasennych, wina i brandy. Znajduje ulotną radość w amerykańskich płytach jazzowych i bluesowych oraz sporadycznych wizytach żonatego kochanka. Jej najbliższym towarzyszem jest sympatyczny nastoletni sąsiad.

Wtedy do Berlina przyjeżdża jej amerykańska siostrzenica, Maggie. Eva jest zachwycona - Maggie jest właśnie tą towarzyszką, której szukała.

Jednak szczęście zaczyna wymykać się Evie z rąk, gdy Maggie ujawnia swoje uzależnienie od narkotyków. Tante Eva to historia, która zręcznie obejmuje dziesięciolecia życia rodzinnego i historii Niemiec, wyobcowania, radości i rozczarowań. Jest to portret Berlina Wschodniego w latach po upadku muru oraz przeoczonej kobiety dążącej do szczęścia i przyjemności seksualnej.

To najlepsza jak dotąd książka Pauli Bomer, autorki, której twórczość Jonathan Franzen opisuje jako „jedne z najsurowszych i najpilniejszych tekstów, jakie pamiętam”. "