Szybkie działania naprawcze w bankowości: 10 lat później

Oryginalny tytuł:

Prompt Corrective Action in Banking: 10 Years Later

Zawartość książki:

W grudniu 1991 r. Kongres Stanów Zjednoczonych uchwalił, a prezydent George Bush podpisał ustawę o usprawnieniu Federalnej Korporacji Ubezpieczeń Depozytów (Federal Deposit Insurance Corporation Improvement Act, FDICIA). Ustawa ta była motywowana dotkliwością kryzysu bankowego i oszczędnościowego w USA w latach 80. i stanowiła najważniejsze ustawodawstwo bankowe od czasu ustawy bankowej (Glass-Steagall), która została uchwalona w 1933 r. w czasie poprzedniego najpoważniejszego kryzysu bankowego w historii Stanów Zjednoczonych. W latach 1980-1991 upadło około 1500 banków komercyjnych i oszczędnościowych, stanowiących 10% branży w 1980 roku, a ponad 1000 kas oszczędnościowo-kredytowych, stanowiących 25% branży, upadło. Ponadto, opóźnienia w usuwaniu skutków upadłości przyczyniły się do zwiększenia kosztów przekraczających zasoby ówczesnej Federalnej Korporacji Ubezpieczeń Oszczędności i Pożyczek (FSLIC) i wymagały od podatników wypłaty około 150 miliardów dolarów ubezpieczonym deponentom tych instytucji. Duża liczba i wysokie koszty upadłości były w dużej mierze spowodowane poważnymi wadami istniejącego programu ubezpieczenia depozytów sponsorowanego przez rząd, który zachęcał ubezpieczone instytucje do podejmowania nadmiernego ryzyka kredytowego i stóp procentowych, a organy nadzoru bankowego do opóźniania nakładania sankcji naprawczych na instytucje znajdujące się w trudnej sytuacji i rozwiązywania niewypłacalnych ekonomicznie instytucji.

FDICIA próbowała skorygować te wady, reformując strukturę ubezpieczenia depozytów poprzez wprowadzenie wymogu szybkich działań naprawczych (PCA) i restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przy najniższych kosztach (LCR). PCA wprowadziło szereg zarówno uznaniowych, jak i obowiązkowych sankcji, które organy regulacyjne mogą, a następnie muszą stosować w miarę stopniowego pogarszania się kondycji finansowej instytucji, co znajduje odzwierciedlenie w szeregu wskaźników kapitału do aktywów. Sankcje te mają na celu zachęcenie instytucji do odwrócenia pogarszającej się sytuacji, zanim będzie za późno. Jeśli jednak tego nie zrobią, PCA wymaga restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji, zanim jej kapitał o wartości księgowej zostanie w pełni wyczerpany. Ma to na celu zminimalizowanie wszelkich strat wynikających z upadłości. Zaprojektowane sankcje PCA są wzorowane na rzeczywistych sankcjach, które rynek prywatny zazwyczaj nakłada na firmy znajdujące się w trudnej sytuacji w nieubezpieczonych branżach i które są zniekształcane w bankowości przez ubezpieczenie zapewniane przez rząd. W ten sposób FDICIA próbuje uzupełnić dyscyplinę regulacyjną i nadzorczą stymulowaną dyscypliną rynkową. Od czasu wprowadzenia PCA w Stanach Zjednoczonych w 1991 r., została ona w sposób wyraźny lub dorozumiany przyjęta w wielu krajach rozwiniętych i rozwijających się o bardzo różnych strukturach bankowych i regulacyjnych. Jak dobrze działa lub może działać? W artykułach rozważane są również wzmacniające lub alternatywne techniki ostrożnościowe.

W ten sposób uzupełniają one nasz zasób wiedzy na temat poprawy wydajności systemów bankowych i powinny okazać się przydatne dla badaczy, praktyków i decydentów zarówno w ocenie istniejących struktur regulacyjnych, jak i w projektowaniu nowych lub zmodyfikowanych struktur. Wszystkie artykuły zostały zaprezentowane przez autorów i skomentowane przez dyskutantów na zaproszonych sesjach podczas dorocznego spotkania Western Economic Association w Seattle w stanie Waszyngton w lipcu 2002 r. Maia Pykina (Loyola University Chicago) zapewniła pomoc zarówno w organizacji programów sesji, jak i w przygotowaniu artykułów do publikacji.