Ocena:
Książka zawiera zbiór esejów, które zagłębiają się w postmodernistyczną krytykę sztuki, angażując różnych artystów i ich wpływ na tę dziedzinę. Jest znana ze swojej intelektualnej głębi i technicznego języka, dzięki czemu jest atrakcyjna dla doświadczonych czytelników historii sztuki, a jednocześnie może stanowić wyzwanie dla laików. Eseje badają ideologiczne zmagania w historii sztuki i odnoszą się do wielu wpływowych postaci i teorii.
Zalety:⬤ Wyjątkowa jakość esejów
⬤ cenny wkład w badania nad historią sztuki
⬤ intelektualnie stymulujący i wciągający dla doświadczonych czytelników
⬤ szerokie omówienie znaczących artystów i podejść krytycznych
⬤ służy jako przydatne źródło do dalszych badań.
Gęste słownictwo techniczne i złożone koncepcje mogą być niedostępne dla zwykłych czytelników; mylący tytuł, który nie odzwierciedla dokładnie treści.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Art Has No History!: The Making and Unmasking of Modern Art
W tym stymulującym zbiorze esejów John Roberts zebrał szeroki zakres prac na temat niektórych z najważniejszych artystów okresu powojennego. Eseje, napisane przez czołowych historyków sztuki i pisarzy-artystów, przedstawiają krytyczne spojrzenie na konstrukcję nowoczesnej historii sztuki. Wśród omawianych artystów znajdują się Francis Picabia, Robert Smithson, Ad Reinhardt, Andy Warhol, Gerhard Richter, Mary Kelly, Cindy Sherman, Victor Burgin i Laurie Anderson.
Szeroki wpływ poststrukturalizmu na wszystkie szkoły historii sztuki przyniósł powszechne odstępstwo od pytań dotyczących intencjonalności i społecznej sprawczości. Swobodna interpretacja tekstowa zaczęła przeważać nad analizą przyczynowo-skutkową. "Sztuka nie ma historii" odwraca to uprzedzenie. Umieszczając artystę "z powrotem" w historii sztuki, eseje przywracają roszczenia do materializmu historycznego jako teorii konfliktowej socjalizacji jednostek. Uznając rozbieżności związane z reprezentacjami inwencji artystycznej, książka rzuca wyzwanie samemu wizerunkowi zarówno tradycyjnej historii sztuki, jak i radykalnej Nowej Historii Sztuki.
W swoim wstępie John Roberts przedstawia fascynujący opis perypetii marksistowskiego pisarstwa o sztuce, od Maxa Raphaela i Arnolda Hausera po T.J. Clarka i Griseldę Pollock. Umieszczając debaty na temat intencji i sprawczości w ich szerszym kontekście politycznym, odnosi się do tego, co nazywa "ciągłym wpływem materializmu historycznego na najlepsze anglojęzyczne teksty o sztuce". "Sztuka nie ma historii" to żywy i obrazoburczy wkład w tę tradycję. "Od wydania w twardej oprawie".
