Ocena:
Książka „The Arts and the Definition of the Human” profesora Margolisa jest uważana za znaczący wkład w filozofię sztuki, krytykując tradycję kantowską z perspektywy heglowskiej. Odnosi się do złożonych dyskusji filozoficznych i dotyka natury ludzkiej percepcji sztuki pod wpływem historii kultury. Należy jednak zauważyć, że książka może nie być odpowiednia dla początkujących i wymaga silnego zaplecza w filozofii dla pełnego zrozumienia.
Zalety:⬤ Margolis jest postrzegany jako jeden z czołowych współczesnych filozofów estetyki.
⬤ Książka oferuje wnikliwą krytykę istniejących tradycji filozoficznych, w szczególności estetyki kantowskiej.
⬤ Podkreśla znaczenie kontekstu kulturowego i historycznego w rozumieniu sztuki i ludzkiej egzystencji.
⬤ Ogromna wiedza i płodny dorobek autora przyczyniają się do głębi dyskusji.
⬤ Książka nie jest odpowiednia dla początkujących; zakłada wcześniejszą znajomość pojęć filozoficznych.
⬤ Niektóre sekcje mogą stanowić wyzwanie nawet dla absolwentów studiów, wymagając uważnego ponownego przeczytania.
⬤ Zbiór esejów może wydawać się chaotyczny i nie zawsze jest jasne, w jaki sposób odnoszą się one do siebie nawzajem.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
The Arts and the Definition of the Human: Toward a Philosophical Anthropology
The Arts and the Definition of the Human wprowadza nowatorską teorię, zgodnie z którą nasza jaźń - nasze myśli, percepcja, kreatywność i inne cechy, które czynią nas ludźmi - są zdeterminowane przez nasze miejsce w historii, a w szczególności przez naszą kulturę i język.
Margolis odrzuca ideę, że jakiekolwiek koncepcje lub prawdy pozostają stałe i obiektywne w toku historii i ujawnia, że ta teoria istoty ludzkiej (lub "antropologii filozoficznej") jako kulturowo zdeterminowanej i zmieniającej się jest niezbędna, aby nadać sens sztuce. Pokazuje, że obraz, rzeźba czy wiersz nie mogą mieć jednej poprawnej interpretacji, ponieważ nasze tworzenie i postrzeganie sztuki zawsze będzie ograniczane przez nasze historyczne i kulturowe konteksty.
Odwołując się do filozofów od Parmenidesa i Platona do Kanta, Hegla i Wittgensteina, historyków sztuki od Damischa do Elkinsa, artystów od Van Eycka do Michała Anioła, od Wordswortha do Duchampa, Margolis tworzy filozofię sztuki splecioną z jego antropologią filozoficzną, która wyraźnie kwestionuje dominujące poglądy na sztuki piękne i naturę osobowości.
