Sztuka budowania miast: Budowanie miasta zgodnie z jego artystycznymi podstawami

Opinie czytelników

Recenzje prezentują mieszany pogląd na książkę, podkreślając jej wpływowe idee, pomimo pewnej krytyki dotyczącej jej prezentacji i aktualności.

Niedrogie wznowienie, fascynujące spostrzeżenia na temat projektowania urbanistycznego, dobre tłumaczenie i jasny przekaz tezy autora o artystycznej konstrukcji miast. Niektórzy uważają ją za przydatny prezent dla architektów i urbanistów.

Problemy z jakością przedruku (nie w kolorze, słaba jakość obrazu), przestarzała treść z ograniczonymi praktycznymi poradami dla współczesnych scenariuszy i pewna powtarzalność stylu.

(na podstawie 12 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Art of Building Cities: City Building According to Its Artistic Fundamentals

Zawartość książki:

2013 Reprint wydania z 1945 roku. Pełne faksymile oryginalnego wydania, nie reprodukowane za pomocą oprogramowania do optycznego rozpoznawania.

Camillo Sitte (1843-1903) był znanym austriackim architektem, malarzem i teoretykiem, który wywarł ogromny wpływ na rozwój urbanistyki w Europie i Stanach Zjednoczonych. Publikacja w Wiedniu w maju 1889 roku „Der Stadtebau nach seinen k nstlerischen Grundsatzen” („Sztuka budowania miast”) rozpoczęła nową erę w germańskim planowaniu miast. Sitte ostro skrytykował obecny nacisk na szerokie, proste bulwary, place publiczne zaaranżowane głównie dla wygody ruchu ulicznego oraz wysiłki zmierzające do pozbawienia głównych publicznych lub religijnych zabytków przylegających do nich mniejszych struktur, uważanych za obciążające takie pomniki przeszłości.

Zamiast tego Sitte zaproponował podążanie za tym, co uważał za cele projektowe tych, których ulice i budynki ukształtowały średniowieczne miasta. Opowiadał się za zakrzywionymi lub nieregularnymi liniami ulic, aby zapewnić stale zmieniające się widoki.

Wzywał do tworzenia skrzyżowań w kształcie litery T, aby zmniejszyć liczbę możliwych konfliktów między strumieniami poruszającego się ruchu. Wskazał na zalety tak zwanych „placów turbinowych” - przestrzeni obywatelskich obsługiwanych przez ulice wchodzące w taki sposób, że przypominają one w planie koło zębate.

Jego nauki stały się powszechnie akceptowane w Austrii, Niemczech i Skandynawii, a w mniej niż dekadę jego styl projektowania urbanistycznego został przyjęty jako norma w tych krajach.