Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest chwalona za wciągający i pouczający styl, dzięki czemu historia teatru jest przystępna i przyjemna. Niektóre recenzje podkreślają jej przydatność dla artystów i entuzjastów, podczas gdy inne wyrażają niezadowolenie z postrzeganej treści wypełniającej.
Zalety:Wciągający styl pisania, informujący o bogatej historii teatru, zabawny i łatwy w czytaniu, atrakcyjny dla artystów i entuzjastów teatru.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważają, że część treści jest pełna samozadowolenia i wypełniona wypełniaczami, co pogarsza ogólne wrażenia z lektury.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Shakespeare, Shamans, and Show Biz: An Impolite Guide to Theater History
Zawartość książki:
W dwudziestu czterech rozdziałach David Kaplan przedstawia pomysły, opinie, teorie i fakty dla kogoś, kto chce być dziś artystą teatralnym w nadziei na stworzenie własnej wizji tworzenia teatru, opartej na historii teatru i w jej kontekście. Ta książka bada, co artyści teatralni robili wcześniej i co oni, zainspirowani historią, mogą zrobić w przyszłości.
Nielinearna historia teatru, Szekspir, Szamani i Show Biz bada teatr jako wizję szamana, jako dziedzictwo gawędziarza, jako religijną propagandę, jako zwierciadło życia, jako krytykę społeczeństwa, jako zachętę do ciężkiego śmiechu, jako fantazję i jako narodową epopeję, ze sztukami tak różnymi (i takimi samymi) jak pisma Augusta Wilsona, Gertrudy Stein, Szekspira i ludzi, którzy nigdy nie przeszli do historii.
Każdy rozdział poświęcony jest konkretnemu tematowi: „Średniowiecze jako stan umysłu„, »Commedia dell'arte i Molier«, »Szekspir - na początek«, »Eurypides - na zawsze nowoczesny«, »Ajschylos - pisanie w epoce pewności«, »Sofokles i Arystoteles - definiowanie tragedii«, »Komedia grecka«, »Teatr rzymski«, »Azjatycka klasyka i zasady« (Bunrakuken, Chikamatsu, Zeami), Chiny - ogród gruszkowy i ogród czerwonej gruszki”, „Teatr neoklasyczny i dlaczego coś takiego istnieje”, »Klasyka Szekspira«, »Źli chłopcy łamiący zasady« (Brecht, Ibsen i Jarry), »Wewnątrz na zewnątrz« (Ibsen, Strindberg, Turgieniew, Stanisławski, Czechow, Antoine), „Beyond Illusion” (Appia, Craig, Poel), „Melodrama i teatr popularny w Ameryce” (Aiken, Brice, Cohan, Stone, Tyler, Bert Williams), „American Classic: Eugene O'Neill i Martha Graham”, »Expressionism to Epic« (Brecht, Meyerhold, O'Neill, Piscator, Treadwell), ”American Agitprop: Overt and Disguised” (Adler, Clurman, Flanagan, Kazan, Le Gallienne, Miller, Odets, Robeson, Strasberg, Wilder), »Poetry of the Theater« (Artaud, Breton, Cocteau, Ionesco, Kharms, Stein), »Personal Mythology« (Genet, Lorca, Mishima, Strindberg), ”Two Masters: Samuel Becket i Tennessee Williams”, »Teatr tożsamości« (Baraka, Ensler, Kramer, Wilson) oraz »Nieobecny w historii« (Bonner, Fornés, Kennedy, Maeterlinck).
