Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje chwalą „The Happy Birthday of Death” Gregory'ego Corso jako klasyczny zbiór poezji, który oferuje unikalną ekspresję i głębię emocjonalną. Czytelnicy doceniają niekonwencjonalny styl Corso, humor i mocny komentarz do ważnych tematów, szczególnie poprzez godne uwagi wiersze, takie jak „Bomba” i „Małżeństwo”. Jednak kilka recenzji wspomina, że chaotyczna i swobodna poezja może być przytłaczająca po kilku wierszach i są drobne skargi, takie jak fizyczne wady książki.
Zalety:⬤ Unikalne i oryginalne użycie języka.
⬤ Mocna i emocjonalna treść, szczególnie w wierszach takich jak „Bomba” i „Małżeństwo”.
⬤ Humor i kreatywność obecne w całym zbiorze.
⬤ Inspirujące i podnoszące na duchu, często wywierające głęboki wpływ na czytelników.
⬤ Uznawany za klasykę, której nie można przegapić.
Wady:⬤ Chaotyczny styl może być przytłaczający i męczący.
⬤ Niektórym czytelnikom na początku trudno było się w nim połapać.
⬤ Fizycznie, były skargi na posiadanie naklejki na okładce.
(na podstawie 11 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Happy Birthday of Death
Zawartość książki:
To prawda, że od samego początku należał do wewnętrznego kręgu "Beats", ale wielu wielbicieli jego poezji uważa, że należy ona w równym stopniu do innych i starszych tradycji światowej literatury. Jedną z nich jest odrodzenie czystej poezji za każdym razem, gdy "oryginał" - czy to Rimbaud, czy Whitman - zerwał z obecnymi konwencjami wiersza, by dać upust magii języka.
Innym jest starożytne zaabsorbowanie poetów - poczucie bezpośredniości śmierci. Podobnie jak Villon czy Dylan Thomas, Corso żyje blisko tajemnicy śmierci. Jest to, być może, jego główny temat, na którym pojawiają się wariacje od strasznych do komicznych.
Ale Corso rzadko jest makabryczny. Wybuchająca witalność zawsze przenosi go z powrotem do doznań żywych, choć zawsze jest to rzeczywistość kryjąca się za oczywistością, która przykuwa jego uwagę.
"Jakże uwielbiam badać życie", napisał Corso, "tym właśnie jest dla mnie poezja, cudownym proberem... To nie metrum czy miara linii, oddechu; nie muzyka "prawa"; ale montaż wielkich dźwięków oka umieszczonych w natchnionej, mierzonej idei ".
