Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje tej książki podkreślają wyjątkowy głos Gregory'ego Corso i emocjonalną głębię jego poezji, ukazując jego dojrzałość jako poety. Podczas gdy zbiór jest chwalony za wnikliwą i sugestywną treść, niektórzy krytycy wspominają o jego niejasności i zaabsorbowaniu sobą. Tytuł jest szczególnie uważany za zły wybór, pomimo jakości książki.
Zalety:Dojrzała i wnikliwa poezja, ukazująca prawdziwy głos Corso, prosty, ale sugestywny dar liryczny, emocjonalne i prawdziwe tematy oraz inspirujące lektury (w tym wkład znanych postaci).
Wady:Niejasne tematy, które mogą stanowić wyzwanie, potencjalnie zaabsorbowany sobą ton i okropny tytuł, który nie odzwierciedla jakości książki.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
Zawartość książki:
Gregory Corso wciąż kopie „kość słoniową tyrańskich wartości”, zwiastując dzikie i intensywnie doświadczane życie. Od lat pięćdziesiątych, kiedy to wraz z Allenem Ginsbergiem, Jackiem Kerouaciem i innymi, Corso zelektryzował literacki establishment tym, co opisuje jako „spontaniczną podziemną poezję ulicy”, spłodził „trzy cielesne anioły”, podróżował po Europie i Egipcie, był świadkiem upadku kilku innych „tatusiów epoki”, a teraz ma ponad pół wieku.
Bujne, żarliwe oratorium Shelleya jest widoczne w wierszach tego, który może być jego najbardziej zagorzałym amerykańskim spadkobiercą, a autor The Happy Birthday of Death i Elegiac Feelings American nigdy nie zapomina, że „nieszczelna łódź ratunkowa” jest jedynym domem śmiertelnika. „Można by pomyśleć, że zapanuje chaos / bezsens tego wszystkiego / a jednak rodzą się dzieci / miękkie czasy plujące obrazami nas / ... a prezent wciąż nadchodzi”.
Corso zna śmierć, rozpacz i ciszę aż za dobrze, a jego pierwszy duży zbiór od jedenastu lat jest przesiąknięty poczuciem kluczowych wyborów do podjęcia. „Columbia U Poesy Reading--1975” zaczyna się od historii Beat, a kończy samotną wizją Boga w postaci muzy: »Siedząc na zimnej ławce w parku, usłyszałem jej jęk: «O Gregorio Gregorio / zawiedziesz mnie, wiem / Odchodząc / mała staruszka za mną śpiewała: Prawda! Prawda! Nie tak! '/ zadzwonił duch, 'Nie tak! W zarozumiałej, żywiołowej mieszance wysokiego stylu i przyziemnej nowojorskiej mowy, Herald of the Autochthonic Spirit przynosi bardziej pomyślne wieści.
