Szacunek w świecie nierówności

Opinie czytelników

Książka „Szacunek w świecie nierówności” Richarda Sennetta wywołuje mieszane recenzje. Wielu czytelników docenia jej prowokującą do myślenia treść i osobiste spostrzeżenia autora, podczas gdy inni krytykują styl pisania i ogólną argumentację na temat szacunku.

⬤ Prowokująca do myślenia i pouczająca na temat szacunku w społeczeństwie.
⬤ Osobiste anegdoty autora wzbogacają narrację.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają ją za edukacyjną i ważną dla zrozumienia dynamiki społecznej.

⬤ Język jest opisywany jako zbyt złożony i trudny do zrozumienia.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że teza jest błędna, argumentując, że na szacunek trzeba sobie zasłużyć, a nie powszechnie go przyznawać.
⬤ Książka została skrytykowana za rozwlekłość i niewystarczające wnioski.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Respect in a World of Inequality

Zawartość książki:

Gdy różne formy opieki społecznej zostały zlikwidowane w ostatniej dekadzie XX wieku, wielu myślicieli argumentowało, że dobrobytowi człowieka najlepiej służy skupienie się na potencjale, a nie na potrzebach.

Richard Sennett uważa inaczej. W tej olśniewającej mieszance osobistych wspomnień i refleksyjnych badań naukowych zajmuje się potrzebami i odpowiedzialnością społeczną ponad przepaścią nierówności. W niepewnym świecie „elastycznych” relacji społecznych wszyscy są zaniepokojeni kwestiami szacunku: niezależnie od tego, czy jest to pracownik, który utknął w nieczułym kierownictwie, pracownik socjalny próbujący pomóc urażonemu klientowi, czy artysta-wirtuoz i akompaniator dążący do idealnego duetu.

Rozpoczynając od wspomnień o dorastaniu w niesławnym chicagowskim projekcie mieszkaniowym Cabrini Green, Richard Sennett przygląda się trzem czynnikom, które podważają wzajemny szacunek: nierównym zdolnościom, zależności dorosłych i poniżającym formom współczucia. W przeciwieństwie do obecnych „reform” opieki społecznej, Sennett proponuje system opieki społecznej oparty na szacunku dla potrzebujących. Bada, w jaki sposób poczucie własnej wartości może być pielęgnowane w nierównym społeczeństwie (na przykład poprzez poświęcenie się rzemiosłu); jak poczucie własnej wartości musi być zrównoważone uczuciem dla innych; i jak wzajemny szacunek może tworzyć więzi ponad podziałami nierówności.

Tam, gdzie wymazanie nierówności było kiedyś celem radykałów społecznych, Sennett poszukuje bardziej humanitarnej merytokracji: społeczeństwa, które akceptując nierówności talentów, stara się pielęgnować to, co najlepsze we wszystkich swoich członkach i silnie łączyć ich ze sobą.