Synchroniczność: Acausal Connecting Principle. (z tomu 8. Dzieł zebranych C. G. Junga)

Opinie czytelników

Książka Carla Junga „Synchroniczność” bada koncepcję znaczących zbiegów okoliczności, które występują bez związków przyczynowych, sugerując głębszy, przyczynowy związek między wydarzeniami. Czytelnicy uważają esej za stymulujący intelektualnie, zagłębiając się w tematy parapsychologii, astrologii i eksploracji ludzkiej świadomości. Podczas gdy wielu docenia wnikliwy charakter tekstu, inni krytykują jego gęstość i złożoność, często uznając go za nużący lub trudny do zrozumienia.

Książka jest dobrze zbadana, dostarczając przekonujących dowodów i fascynującej eksploracji znaczących zbiegów okoliczności. Czytelnicy doceniają połączenie synchroniczności Junga z taoizmem i fizyką kwantową, a także jego dyskusje na temat psychokinezy i ESP. Jest ona uznawana za znaczącą pracę, która podważa konwencjonalne pojęcia przyczynowości, zachęcając do kreatywnego i swobodnego myślenia.

Wielu czytelników uważa, że styl pisania jest gęsty, a koncepcje trudne do zrozumienia, co prowadzi niektórych do określenia tej pracy jako nużącej lub zagmatwanej. Krytycy twierdzą, że brakuje jej jasności i sugerują, że może nie angażować skutecznie szerszej publiczności. Niektóre recenzje wspominają, że argumenty naukowe przedstawione przez Junga mogą wydawać się niepewne lub przestarzałe.

(na podstawie 146 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Synchronicity: An Acausal Connecting Principle. (from Vol. 8. of the Collected Works of C. G. Jung)

Zawartość książki:

Jung od początku swojej kariery był zaintrygowany zbiegami okoliczności, zwłaszcza tymi zaskakującymi zestawieniami, których naukowa racjonalność nie potrafiła odpowiednio wyjaśnić. Omówił te pomysły z Albertem Einsteinem przed I wojną światową, ale po raz pierwszy użył terminu "synchroniczność" w wykładzie z 1930 roku, w odniesieniu do niezwykłych spostrzeżeń psychologicznych wynikających z konsultacji z I Ching.

Długa korespondencja i przyjaźń z nagrodzonym Nagrodą Nobla fizykiem Wolfgangiem Paulim zaowocowała ostatecznym, dojrzałym stwierdzeniem myśli Junga na temat synchroniczności, pierwotnie opublikowanym w 1952 roku i odtworzonym tutaj. Wraz z bogatym materiałem historycznym i współczesnym, esej ten opisuje eksperyment astrologiczny przeprowadzony przez Junga w celu przetestowania jego teorii.

Synchroniczność ujawnia pełny zakres badań Junga nad szerokim zakresem zjawisk psychicznych. To wydanie klasycznej pracy Junga w miękkiej oprawie zawiera nową przedmowę autorstwa Sonu Shamdasani, profesora historii Junga na University College London.