Podczas gdy parateksty - wśród nich przypisy nagłówkowe, przypisy dolne lub przypisy końcowe - nigdy nie były nieobecne w literaturze amerykańskiej, w ciągu ostatnich dwóch dekad nastąpiła eksplozja tego zjawiska, w tym (pozorowanych) przypisów naukowych, do tego stopnia, że zdają się one przejmować kontrolę nad samym tekstem. W tym Special Focus postaramy się znaleźć przyczyny tego zdumiewającego rozwoju.
W pierwszej sekcji (diachronicznej) zbadamy teksty, które mogły przyczynić się do obecnego boomu, od fikcji Edgara Allana Poe, przez Vladimira Nabokova, po Marka Z. Danielewskiego. Druga sekcja (synchroniczna) skupi się na paratekstach Davida Fostera Wallace'a, być może "ojca" postmodernistycznego przypisu, a także tych, które można znaleźć między innymi w powieściach Bennetta Simsa, Jennifer Egan i Junota Diaza.
Okazuje się, że choć parateksty zdecydowanie wskazują na wysoki stopień autorefleksyjności autora, to w równym stopniu zwracają uwagę na tekstowe i autorskie funkcje utworów, w których występują. Mogą one zatem skłaniać do refleksji nad granicami między gatunkami takimi jak fikcja, fikcja i autobiografia, a także służyć podkreśleniu wielu pedagogicznych i społecznych obaw, które istnieją w szczelinach między fikcją a rzeczywistością.
