Ocena:
Recenzje podkreślają wymagającą, ale satysfakcjonującą naturę „The Public World” autorstwa Scalapino, podkreślając głębię eksploracji siebie, percepcji i niuansów języka. Czytelnicy z doświadczeniem w buddyzmie lub koncepcjach filozoficznych mogą znaleźć szczególnie rezonujące tematy, ponieważ książka zachęca do ponownego przemyślenia konwencjonalnych poglądów poprzez zawiłe eseje i poezję.
Zalety:⬤ Oferuje głębokie filozoficzne spostrzeżenia i kwestionuje konwencjonalne postrzeganie
⬤ zachęca czytelników do refleksji nad sobą i doświadczeniem
⬤ zawiły i dynamiczny styl pisania
⬤ podkreśla tematy nietrwałości i seryjności
⬤ satysfakcjonujące dla osób z wcześniejszą wiedzą na temat buddyzmu
⬤ zawiera wyróżniające się prace, które mają szczególny wpływ.
⬤ może być trudna dla czytelników niezaznajomionych ze złożonymi koncepcjami filozoficznymi
⬤ może wydawać się niedostępna lub przytłaczająca dla osób nieprzygotowanych na taką głębię
⬤ wymaga cierpliwości i chęci zaangażowania się w osobistą refleksję.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
The Public World/Syntactically Impermanence
Nowy zbiór esejów i wierszy poety, którego Library Journal nazwał "jednym z najbardziej wyjątkowych i potężnych pisarzy w czołówce literatury amerykańskiej".
The Public World / Syntactically Impermanence to błyskotliwe rozważania nad strategiami poezji i podobieństwami między wczesną myślą zen a niektórymi amerykańskimi pismami awangardowymi, które przeciwstawiają się "językowi determinizmu" lub konwencjom percepcji. Tematem esejów jest język poetycki, który krytykuje sam siebie, rozpoznając własne konceptualne formacje prywatne i społeczne, przy czym forma lub składnia języka jest "syntaktycznie nietrwała".
Niezależnie od tego, czy pisze refleksyjnie o własnej poezji, czy też uważnie przygląda się pisarstwu swoich rówieśników, Leslie Scalapino uświadamia nam rozłam między komentarzem (dyskursem i interpretacją) a doświadczeniem wewnętrznym. "Poezja" zawarta w zbiorze jest jednocześnie komentarzem i doświadczeniem wewnętrznym. Twierdzi, że poezja jest być może najgłębiej polityczna, gdy jest ekspresją, która nie jest rozpoznawalna lub łatwo zrozumiała jako dyskurs.
