Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka bada koncepcję suwerenności, argumentując, że nie jest ona absolutna, ale względna, i analizuje różne rodzaje suwerenności przez pryzmat stosunków międzynarodowych. Krytykuje szeroko rozpowszechnione przekonanie, że suwerenność maleje z powodu globalizacji, ilustrując je szeroką gamą przykładów historycznych.
Zalety:Książka zawiera szczegółową analizę koncepcji suwerenności, przedstawiając różne jej formy, takie jak suwerenność prawnomiędzynarodowa i suwerenność westfalska. Zawiera liczne przykłady ilustrujące złożoną naturę suwerenności i zachęca do krytycznego myślenia o stosunkach międzynarodowych. Wielu recenzentów uznało ją za wnikliwą, innowacyjną i jedną z najlepszych w swojej dziedzinie.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważali, że książka nie łączy odpowiednio pojęć suwerenności zewnętrznej i wewnętrznej, co prowadzi do niepełnego zrozumienia ich relacji. Kilku recenzentów zauważyło, że język może być gęsty lub trudny i może nie angażować tych, którzy postrzegają suwerenność jako przestarzałą w kontekście globalizacji.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Sovereignty: Organized Hypocrisy
Zawartość książki:
Akceptacja praw człowieka i praw mniejszości, rosnąca rola międzynarodowych instytucji finansowych i globalizacja doprowadziły wielu obserwatorów do zakwestionowania dalszej żywotności suwerennego państwa. Tutaj czołowy ekspert podważa ten wniosek. Stephen Krasner twierdzi, że państwa nigdy nie były tak suwerenne, jak niektórzy przypuszczali. Na przestrzeni dziejów władcy kierowali się chęcią utrzymania władzy, a nie abstrakcyjnym przestrzeganiem międzynarodowych zasad. Zorganizowana hipokryzja - obecność długotrwałych norm, które są często naruszane - była trwałym atrybutem stosunków międzynarodowych.
Przywódcy polityczni zazwyczaj, choć nie zawsze, szanowali międzynarodową suwerenność prawną, czyli zasadę, zgodnie z którą międzynarodowe uznanie powinno być przyznawane tylko prawnie niezależnym suwerennym państwom, jednocześnie traktując suwerenność westfalską, czyli zasadę, zgodnie z którą państwa mają prawo wykluczyć władzę zewnętrzną ze swojego terytorium, w znacznie bardziej prowizoryczny sposób. W niektórych przypadkach naruszenia zasad suwerenności miały charakter przymusowy, jak w przypadku narzucania praw mniejszości nowo powstałym państwom po I wojnie światowej lub państwom-sukcesorom Jugosławii po 1990 r.; innym razem były oparte na współpracy, jak w przypadku europejskiego reżimu praw człowieka lub umów warunkowych z Międzynarodowym Funduszem Walutowym.
Autor przygląda się różnym zagadnieniom, aby przedstawić swoje argumenty: prawom mniejszości, prawom człowieka, suwerennym pożyczkom i tworzeniu państw w XIX i XX wieku. Różnice w sile i interesach narodowych, jak konkluduje, a nie normy międzynarodowe, nadal są najpotężniejszym wyjaśnieniem zachowania państw.
-- "Virginia Quarterly Review".
