Stracony czas: Wykłady o Prouście w sowieckim obozie więziennym

Opinie czytelników

Książka „Stracony czas: Wykłady o Prouście w sowieckim obozie” Józefa Czapskiego to zbiór wykładów wygłoszonych przez autora podczas jego uwięzienia w sowieckim obozie pracy. Książka bada głębokie powiązania między literaturą a ludzkim doświadczeniem, koncentrując się na twórczości Marcela Prousta i jej wpływie na Czapskiego i jego współwięźniów. Chociaż książka oferuje głębokie spostrzeżenia i emocjonalne refleksje na temat Prousta, niektórzy czytelnicy uważali, że zbytnio koncentruje się na życiu Czapskiego, a nie na literackim wkładzie Prousta.

Książka jest głęboko poruszająca, ukazuje uzdrawiającą moc literatury i zapewnia głęboki wgląd w twórczość Prousta. Podkreśla odporność ludzkiego ducha w tragicznych okolicznościach i oferuje unikalne spojrzenie na Prousta poprzez osobiste refleksje Czapskiego. Pisarstwo jest opisywane jako piękne i pouczające, co czyni je wartościową lekturą zarówno dla entuzjastów Prousta, jak i osób niezaznajomionych z jego twórczością.

Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że książka nie przedstawia wielu nowych informacji o Prouście i skupia się bardziej na osobistej historii Czapskiego niż na samym Prouście. W kilku recenzjach wyrażono rozczarowanie, że wykłady mogą być postrzegane jako ogólne i pozbawione głębi, której oczekiwali od arcydzieła Prousta.

(na podstawie 25 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Lost Time: Lectures on Proust in a Soviet Prison Camp

Zawartość książki:

Pierwsze tłumaczenie inspirujących wykładów malarza i pisarza Józefa Czapskiego o Prouście, wygłoszonych po raz pierwszy w obozie jenieckim w Związku Radzieckim podczas II wojny światowej. Podczas II wojny światowej, jako jeniec wojenny w sowieckim obozie, mając do dyspozycji jedynie pamięć, polski artysta i żołnierz Józef Czapski ożywił "W poszukiwaniu straconego czasu" Marcela Prousta przed publicznością złożoną z więźniów.

W serii wykładów Czapski opisał łuk i znaczenie arcydzieła Prousta, naszkicował główne i pomniejsze postacie w uderzających szczegółach i poruszająco przywołał oryginalność, głębię i piękno dzieła. Eric Karpeles po raz pierwszy przetłumaczył na język angielski tę błyskotliwą i w sumie niezrównaną pracę krytycznej wyobraźni, a w przemyślanym wstępie pokazuje, w jaki sposób, rozważając wielką medytację Prousta na temat pamięci, Czapski pomógł swoim kolegom oficerom pamiętać, że istnieje świat poza światem obozu.

Proust postawił sztukę powieściopisarską na straty całego życia i nieuchronność śmierci. Przypominając ten triumfalny zakład, rozwijając, jak Szeherezada, zawiłości świata Prousta noc po nocy, Czapski pokazał ludziom na końcu ich uwięzi, że przeszłość pozostaje teraźniejszością i istnieje przyszłość, w której można mieć nadzieję.