Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 15 głosach.
The Elder Testament: Canon, Theology, Trinity
Starszy Testament służy jako teologiczne wprowadzenie do kanonicznej jedności Pism Izraela. Christopher Seitz pokazuje, że choć nacisk na teologię i formę kanoniczną często pomija metodologię krytyczną, sam kanon dostarcza niezbędnego komentarza teologicznego na temat rekonstrukcji tekstualnej i historycznej.
Część pierwsza rozważa Stary Testament jako literaturę pytającą o swojego domniemanego czytelnika. Seitz wprowadza wyrażenie "Starszy Testament", aby ustanowić szerszą soczewkę pojęciową dla tego, co powszechnie nazywa się "Starym Testamentem" lub "Biblią Hebrajską", tak aby kanon mógł być odczytany w pełni.
Część druga zawiera przegląd właściwego kanonu, od Tory przez Proroków po Pisma. Seitz wykorzystuje tutaj współczesną krytykę, aby podkreślić teologiczny charakter Biblii w jej specyficznym kanonicznym kształcie. Argumentuje jednak, że kanonu nie można zredukować do zwykłej zmienności historii, polityki czy ekonomii. Zamiast tego zintegrowana forma Starszego Testamentu mówi o metahistorycznych objawieniach boskości, korelując teologiczną tożsamość Boga w czasie i poza nim.
Część trzecia analizuje Księgę Przysłów 8, Księgę Rodzaju 1 oraz Psalmy 2 i 110 - teksty, które są godne uwagi ze względu na ich znaczenie we wczesnochrześcijańskiej egzegezie. Starszy Testament mierzy presję ontologiczną wywieraną przez te teksty, co bezpośrednio doprowadziło do najwcześniejszych przejawów trynitarnego czytania w kościele chrześcijańskim, na długo przed pojawieniem się formalnie analogicznego Pisma Świętego, noszącego obecnie znaną nazwę "Nowy Testament".
Kanon, teologia, Trójca. Ta trylogia, jak konkluduje Seitz, nie jest ściśle historyczną sekwencją. Trylogia ta jest raczej ontologicznie skalibrowana w czasie przez Jedynego Boga, który jest tym samym przedmiotem zarówno Starszego, jak i Nowego Testamentu. Kanon umożliwia tradycyjną pracę teologiczną kościoła bez wymuszania wyboru między minimalistyczną krytyką a oderwaną, często konającą teologią systematyczną. Kanon osiąga "zgodność i harmonię prawa i proroków w przymierzu zawartym na przyjście Pana", o którym tak wymownie mówił Klemens Aleksandryjski.
