Spontaneity and Form in Modern Prose
Niniejsze studium analizuje prozę postromantyczną, której autorzy - pod względem rasy, płci, klasy, narodowości i nie tylko - zajmują szereg pozycji podmiotowych.
W przeciwieństwie do poezji, współczesna proza literacka nie ma retorycznego repertuaru ani struktury (poza tymi gramatycznymi), które można by ująć w tabele. W rezultacie staje się strefą eksperymentu i spontanicznej kreatywności, a także środkiem do badania koncepcji spontaniczności rozumianej jako postsekularna.
Uwzględniając odrębne historie i osobliwości, tom ten ukazuje pisarzy odkrywających swoje pomysły na bieżąco, w prozie, której brzmienie, rytm, składnia i obrazowanie wymykają się z góry ustalonym regułom. Są tu rozdziały poświęcone Williamowi Hazlittowi, Ralphowi Waldo Emersonowi i Waltowi Whitmanowi (oraz filozofii hinduskiej), Gerardowi Manleyowi Hopkinsowi, Hermanowi Melville'owi, D.H. Lawrence'owi i Saulowi Bellowowi, Virginii Woolf i Marion Milner, Gwendolyn Brooks, Adilowi Jussawalli i Chimamandzie Ngozi Adichie.
Pisarze ci są inteligentnie zaniepokojeni dwoma przejściami: po pierwsze, przejściem od impulsu do formy; a po drugie, nakładaniem się form literackich i form społecznych. Badają tęsknotę za odnowionymi społeczeństwami, które, wyrażając nasze najgłębsze jaźnie, umożliwiłyby tym jaźniom - w czasach panicznej fragmentacji, relatywizmu moralnego i zagrożonej komunikacji - interakcję jako obywatele.
