Splendor Portugalii

Opinie czytelników

Książka bada dziedzictwo kolonializmu poprzez doświadczenia portugalskiej rodziny, koncentrując się na traumie i zmaganiach dzieci kolonistów po przeprowadzce z Angoli do Portugalii. Książka utrzymana jest w mrocznym tonie, podkreślając tematy przemocy, dyskryminacji i złożoności tożsamości. Narracja, opowiadana z wielu perspektyw, charakteryzuje się poetyckim językiem i hipnotycznym, powtarzalnym stylem.

Książka jest chwalona za atrakcyjny i poetycki język, wciągającą narrację, która przykuwa uwagę czytelnika, oraz prowokującą do myślenia eksplorację kolonializmu i jego następstw. Wielu uważa, że pisarstwo jest wysokiej jakości, porównując autora do Jose Saramago i wierząc, że zasługuje na uznanie, potencjalnie na Nagrodę Nobla.

Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że książka może być trudna do przeczytania ze względu na gęstą, powtarzalną strukturę prozy. Ten stylistyczny wybór przetestował cierpliwość niektórych czytelników, utrudniając im utrzymanie zainteresowania przez cały czas. Niektórzy zauważyli, że ich własna krótka uwaga wpłynęła na ich przyjemność z książki.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Splendor of Portugal

Zawartość książki:

Czterech narratorów "The Splendor of Portugal" to członkowie niegdyś zamożnej rodziny, której plantacja została utracona podczas wojny o niepodległość Angoli. Matriarchini tego najnieszczęśliwszego z klanów i jej troje dorosłych dzieci mówią koszmarnym, bezlitosnym potokiem, aby przedstawić nam szczegóły ich groteskowego życia rodzinnego.

Niczym postać z podupadłego południa Faulknera, matka kurczowo trzyma się nadziei, że jej dzieci powrócą, uratują ją przed nędzą i przywrócą rodzinie dawną, wyimaginowaną chwałę. Dzieci, ze swojej strony, nie widziały się od lat i w swojej izolacji są dręczone gorączkowymi wspomnieniami z Angoli.

Witriol i nienawiść do samych siebie bohaterów nie znają granic, ponieważ są oni jednocześnie ofiarami i winowajcami, winnymi okrucieństw popełnionych w imię kolonializmu, a także okrutnych upokorzeń i zdrad własnych krewnych. Antunes po raz kolejny udowadnia, że jest czołowym stylistą swojego pokolenia, nieustraszonym badaczem najgorszych ekscesów ludzkiego zwierzęcia.