Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.
Death in Every Paragraph: Journalism and the Great Irish Famine
Irlandzkie Muzeum Wielkiego Głodu na Uniwersytecie Quinnipiac publikuje publikację Famine Folios, będącą unikalnym źródłem wiedzy dla studentów, naukowców i badaczy, a także zwykłych czytelników, obejmującym wiele aspektów głodu w Irlandii w latach 1845-1852 - największej katastrofy demograficznej XIX-wiecznej Europy. Eseje mają charakter interdyscyplinarny i udostępniają nowe badania w zakresie studiów nad głodem prowadzone przez uznanych na całym świecie naukowców z dziedziny historii, historii sztuki, teorii kultury, filozofii, historii mediów, ekonomii politycznej, literatury i muzyki.
Gdyby Wielki Głód nie miał miejsca, gazety nadal przechodziłyby ogromne zmiany w XIX wieku, które zostały przyspieszone przez industrializację i urbanizację. Ale Głód miał miejsce, a sposoby, jakie irlandzcy dziennikarze znaleźli, by opowiedzieć historię bezprecedensowego horroru, uwarunkowały ewolucję dziennikarstwa, nie tylko w Irlandii, ale i za granicą. Skala i złożoność katastrofy zmusiły dziennikarzy do znalezienia nowych sposobów przekazywania wiadomości i opracowania nowych technik przesłuchań, w tym opowiadania historii zwykłych ludzi, a nie tylko relacjonowania przemówień ważnych osobistości.
Niezależnie od politycznej perspektywy dziennikarza, ideologie jego czytelników musiały być brane pod uwagę, co wymagało od niego rozwinięcia nowych umiejętności pisania - kryminalistycznych, kontekstowych i emocjonalnych - które wyjaśniały Głód reszcie świata. Historie, które pojawiały się w lokalnych irlandzkich gazetach, były często przedrukowywane nie tylko w gazetach w Dublinie, ale także w Londynie i innych dużych miastach, aż po Amerykę i Australię.
Była to praca dziennikarzy, która przyciągnęła innych dziennikarzy z całego świata, którzy chcieli na własne oczy zobaczyć, jak takie nieszczęście mogło mieć miejsce tak blisko centrum największego imperium na świecie. Wielki Irlandzki Głód był najgorszą katastrofą humanitarną XIX wieku, a sposób, w jaki został opisany przez prasę, ustanowił wiele norm relacjonowania katastrof do dziś.
