Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Oryginalny tytuł:
The Death of Conrad Unger
Zawartość książki:
Śmierć samobójcza bliskiego przyjaciela Gary'ego J. Shipleya, Conrada Ungera (pisarza, teoretyka i entomologa-amatora), skłoniła go do skonfrontowania się nie tylko z zimną maszynerią samookaleczenia, ale także z jej powiązaniami z życiem literackim i pojęciami związanymi z psychologicznym urzeczeniem, do przewartościowania zarówno w kategoriach fikcyjnych, jak i entomologicznych tego, co popycha pisarzy takich jak Unger do odbierania sobie życia jako oczywistości, tak jakby ten koniec był tam od zawsze, wiedząc, czekając.
Podobnie jak G rard de Nerval, David Foster Wallace, Ann Quin i Virginia Woolf przed nim, Unger był nie tylko pisarzem, który zdecydował się zakończyć swoje życie, ale pisarzem, którego twórczość wyrosła ze świadomości tymczasowego odroczenia tego wydarzenia. I chociaż dla niewtajemniczonych te literackie samobójstwa najprawdopodobniej wydawałyby się zupełnie niezwiązane z zachowaniami samobójczymi owadów pasożytowanych przez entomopatogenne grzyby lub nematomorfy, na stronach tego krótkiego studium często przedstawiamy szczegóły, które pozwalają nam dostrzec podobieństwa między ich końcowymi choreografiami. Bada to, co uważa za zasadniczo binarne i sprzeczne motywacje swoich studiów przypadków samobójstw: w których ich samozagłada staje się przykładem nekro-autonomii (śmierć jako rozwiązanie zewnętrznej niewoli lub zombifikacja codziennego życia jako czegoś wymagającego najbardziej ekstremalnej formy emancypacji), a jednocześnie jest przykładem nekro-ekwipoise (śmierć jako rozwiązanie wewnętrznej niewoli lub udręka, że nie można już wygodnie wślizgnąć się z powrotem do tej samej codzienności).
Uśmiercająca klaustrofobia ludzkiego życia i osiągnięcie pozycji poza nią: obie są kolcami na liniach, które mogą jedynie wyszczególnić chorobę, nigdy jej nie wyleczyć. Poprzez fragmenty i streszczenia książek Ungera, marginalia i podkreślenia wybrane z jego obszernej biblioteki, a także krótki plan jego ruchów w ostatnim miesiącu wygnania, zaczyna się kształtować obraz samobójczej obsesji pisarza, która kształtuje się kosztem człowieka, idei zjadającej jego mózg jak pasożyt grzybowy, rozbierając budzące się zwłoki, by wypełnić je słowami.
