Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Oryginalny tytuł:
Bright Stupid Confetti
Zawartość książki:
Czytając te wiersze, nieustannie mam wrażenie, że muszę dogonić ich autora. Idzie przede mną i kiwa głową. Pojawiają się porównania, często do astronomii, klimatologii, genetyki, informatyki, medycyny, badań nad zwierzętami, ale shipley już przeskoczył przez płoty metafor. Te prozatorskie wiersze mają elegancję zarówno naukowych dowodów, jak i wariacji Goldberga. Nie oferują żadnych odpowiedzi, a jedynie żartobliwy humor ich własnego tworzenia i demontażu. Jak nauczał laozi, a shipley pokazuje raz po raz, sposób, w jaki można się komunikować, nie jest sposobem, ale mimo to chcemy się komunikować.
- Jee Leong Koh, autor Connor & Seal.
W swojej formie, tropach, tonie i intensywności, jasne głupie konfetti dołącza do nocnego szeregu dekadenckiej prozy biegnącej od Baudelaire'a do Jos Antonio Ramos sucre do johannesa granssona. Ten tom bada nadzieję/obawę, że ciało może odkryć więcej siebie i że głos wypowiadany w przepaści własnego cielesnego snu-terenu może wypowiadać piekielną logikę, aby zasłonić słońce. "Dźwięk samego siebie: ta burza drutu kolczastego" - książka, w którą warto się wtulić.
- Joyelle McSweeney, autorka Toxicon i Arachne.
Przy całym swoim formalnym pięknie i przejmujących obrazach, to, co najbardziej fascynuje mnie w pisarstwie Gary'ego J. Shipleya, to jego nieustanne dążenie do penetracji nieprzeniknionego, co jest dla mnie samą definicją tautologii - i obsesji. W tych czystych przemyśleniach jest rodzaj skoncentrowanej narracyjności, którą uwielbiam. Jeśli naprawdę istnieje coś poza językiem, musi to być albo bezcelowe, albo dziwaczne. I to wszystko jest częścią gry. Bezsensowność nie jest bezsensem. Przeczytaj dowolną pracę Shipleya, a zrozumiesz.
- Robert Gl, autor książek Agnomia i Nagie myśli.
Spoglądając na książkę Shipleya, można zadać sobie pytanie: jaki to rodzaj materiału genetycznego? Czy jest rozdarty torturami? Czy jest przyjazny Marsjanom? Czy jest to piękno ubrane w mikrograwitację, wieczną zmarzlinę lub burkę? Być może wszystko, co pisze Shipley, jest rodzajem etiopskiego zdigitalizowanego wilka: zdalnie sterowanego, dzikiego, dziko zaciekłego. Jego bloki prozy poruszają się jak wilki polujące w sforach, dążąc do klonowania i zwierzęcych instynktów w celu pokazania bakterii jelitowych lub przetrwania, starając się wydrukować bezcelowość na jednym arkuszu tekstu, który można nazwać duszą. Shipley przycina nasz wzrok tam, gdzie wyrasta milion epileptycznych drzew percepcji. Być może napisał książkę dla osób cierpiących na bezsenność, dla trzech kotów, dla mgły, dla globalnego ocieplenia, dla wieloryba w embrionie, dla twojej anomalii genetycznej, dla twojego ulubionego krwotoku z nosa, dla twoich pól ryżowych, dla twojej fiksacji na punkcie śmierci, dla twoich leków immunosupresyjnych, dla twojego krokodyla głowonogiego lub po prostu dla ciebie, ponieważ tak bardzo kochasz materiał genetyczny języka, a może po to, by dać ci to, na co najbardziej zasługujesz: "czasową niestrawność".
- Vi Khi Nao, autorka Fish in Exile i Sheep Machine.
