Słuchając przyszłości: Czas progresywnego rocka, 1968-1978

Opinie czytelników

Książka oferuje dogłębną i analityczną eksplorację rocka progresywnego, łącząc muzykę z filozofią i socjologią. Choć przez niektórych uważana jest za bardzo pouczającą, czytelnicy często uważają, że styl pisania jest gęsty i trudny, szczególnie ze względu na akademickie podejście autora. Książka wzbudza zainteresowanie i prowokuje do myślenia, ale może pozostawić czytelników sfrustrowanych wykluczeniami i zawiłymi argumentami.

⬤ Dogłębna analiza rocka progresywnego
⬤ Prowokująca do myślenia i pouczająca dla fanów gatunku
⬤ Zapewnia wiarygodną obronę rocka progresywnego
⬤ Dogłębna eksploracja muzyki i związanych z nią idei filozoficznych.

⬤ Trudny styl pisania i ciężki akademicki żargon
⬤ Wyklucza znaczące postacie, takie jak Pink Floyd i Frank Zappa, budząc pytania o definicje autora
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają argumenty za nużące, a książka mogłaby zostać skondensowana
⬤ Czasami postrzegana jako zbyt pompatyczna.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Listening to the Future: The Time of Progressive Rock, 1968-1978

Zawartość książki:

We wczesnych latach siedemdziesiątych King Crimson, Yes, Jethro Tull, Emerson, Lake and Palmer i wielu innych muzyków stworzyło serię odważnych i wizjonerskich dzieł, często o epickiej długości. Odpowiadając zarówno na nowe możliwości w muzyce rockowej otwarte przez "Sergeant Pepper's Lonely Hearts Club Band", jak i na kontrkulturową politykę i estetykę późnych lat sześćdziesiątych, muzycy ci zastosowali doskonałe umiejętności instrumentalne i kompozytorskie do przekraczania granic.

Od późnych lat siedemdziesiątych historie muzyki rockowej albo ignorowały, albo marginalizowały erę rocka progresywnego. Po części stało się tak dlatego, że krytyka muzyki rockowej przybrała niemal całkowicie socjologiczny obrót, z niewielkim lub żadnym zainteresowaniem samą formą muzyczną.

W "Listening to the Future" Bill Martin argumentuje, że ignorowanie tego okresu ogromnej kreatywności, który do dziś znajduje oddźwięk w muzyce rockowej, jest muzycznym i politycznym błędem. Przedstawia scenę pojawienia się rocka progresywnego (pokazując, że w rzeczywistości zawsze istniał progresywny trend w muzyce rockowej, trend, który pod koniec lat sześćdziesiątych osiągnął skok kwantowy) i opracowuje terminologię pozwalającą zrozumieć, w jaki sposób awangarda mogła powstać z dźwiękowych i społecznych materiałów.