Slouching Towards Big Pink: Eseje o Bobie Dylanie i zespole The Band, Woody'm Guthrie i Franklinie Delano Roosevelcie

Opinie czytelników

Książka dostarcza nowego kontekstu wokół Boba Dylana i The Band, przeplatając osobisty fandom z historyczną eksploracją, szczególnie skupiając się na piosence „Dear Mrs. Roosevelt” i jej znaczeniu w amerykańskim radykalizmie.

⬤ Wciągająca narracja, która łączy fandom z historycznymi spostrzeżeniami
⬤ dobrze zbadane, zapewniające świeże spojrzenie na Dylana i historię Ameryki
⬤ wciągająca fabuła, która utrzymuje zainteresowanie czytelników.

Może spodobać się przede wszystkim fanom Dylana lub osobom zainteresowanym historią muzyki, potencjalnie ograniczając grono odbiorców.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Slouching Towards Big Pink: Essays on Bob Dylan and The Band, Woody Guthrie, and Franklin Delano Roosevelt

Zawartość książki:

Slouching Towards Big Pink to stylowa mieszanka wspomnień, podróży i badań naukowych. Od West Midlands do West Saugerties, od Isle of Wight do Nowego Jorku, w tych esejach Adrian Smith podnosi flagę folku w Coventry lat sześćdziesiątych, przemierza Amerykę śladami Boba Dylana i Woody'ego Guthriego, przejeżdża pięćdziesięcioletnią kolejką górską występów Dylana, śledzi smutną historię Boba Dylana i Ricka Nelsona oraz spogląda na The Band, aby uzyskać dźwiękowy krajobraz ostatniej choroby swojego syna.

Następnie książka skupia się na występach Boba Dylana i The Band podczas koncertów w hołdzie Woody'emu Guthriemu, które odbyły się w Carnegie Hall 20 stycznia 1968 roku, oraz na głęboko kontrowersyjnej piosence, której Dylan nigdy nie powtórzył: ostatniej kompletnej kompozycji Guthriego, „Dear Mrs Roosevelt”. Dlaczego Woody Guthrie napisał „Dear Mrs Roosevelt” i jak Bob Dylan uratował ją z zapomnienia dwadzieścia lat później, odzwierciedla ścisły związek między „muzyką ludową” a postępową polityką w Ameryce od lat 30. do 60.

XX wieku. Żaden prezydent nie był tak sławiony w pieśniach jak Franklin Delano Roosevelt, a żadna Pierwsza Dama nie kochała muzyki folkowej tak jak Eleanor Roosevelt - jest to tak samo ich historia, jak historia Guthriego, Dylana i jego pomocników.