Niebo. Staw. Mouth. to książka, która nie bierze wielu rzeczy za pewnik - granic, solidności, różnic między roślinami i ludźmi, trwałego towarzystwa, wiary, trwałego „ja”, zdrowia. To poezja ontologii, przepuszczalna i wzajemnie zależna. Każdy rzeczownik jest potencjalnie nie-ja i ja. Odizolowana istota jest połączoną istotą i odwrotnie, w ciągłej zmianie potrzeb i spokoju umysłu, potrzeb i spokoju umysłu.
Począwszy od tytułu książki, fizyczne i emocjonalne cechy swobodnie poruszają się między ożywionymi i nieożywionymi, tak jakby świat był napisany przerywanymi liniami. Wolność, McLellan cytuje A.R. Ammonsa, może być „tożsamością bez tożsamości”, uwolnieniem nawet od uwięzi. Na przykład w długim wierszu „Winterberries”: „Wiatr sprawił, że światło i jesion / drzewo wydawały się jednym, ożywionym, ale śmiertelnym, / a potem ustał. Przez chwilę / myślałem, że posąg w parku / był mną, a nie mną. (Czasami / trzeba powiedzieć komuś, żeby sobie poszedł)”. Zmysłowość i cielesność są geograficzne...
Nie zawsze jest to wygodne. Szczerze mówiąc, jest trochę samotny. W Sky. Pond. Mouth, osoba może być „bentosowa” lub znajdować się na dnie dużego zbiornika wodnego. Klimat jest dostosowany do rozmarzającej samotności i temperatury na dnie oceanu. W „Chmurach” staw „rozciąga się” w klatce piersiowej mówiącego jako konsekwencja utraty miłości, czyli bycia zakochanym przez pięć minut. W leśnej scenerii poematu prozą „Definicja straty” drzewa są wyposażone w „otwory gębowe”, tworząc orkiestrę, do której poeta dołącza jako solista. Chociaż ten drzewno-ludzki zespół nie byłby możliwy bez jego odważnie odmiennej percepcji, mówca nie jest pewien, czy jego koledzy faktycznie go słyszą. Motyw nieba. Pond. Mouth jest cierpliwość: warto. Odejście od ustalonych form jest konieczne, by wiedzieć więcej, wiedzieć lepiej, wiedzieć, jak wiedzieć. Pozostawanie niezmienionym lub trzymanie się oczekiwanej formy tylko blokuje naszą percepcję, ponieważ, jak mówi McLellan, nici DNA i para oczu „wiedzą rzeczy pomimo ich połączenia”.
W sekcji Ekosystemy na początku książki znajduje się seria wierszy, w których osoba mówiąca zmienia się w roślinę (róża bagienna, różowy pantofelek damski, laur owczy), członka bagna lub dzierżawcę nieużytków, nie tyle kwietnika czy klubu ogrodniczego. Rośliny te rozważają celibat lub odrzucają etykiety i osądy. Przypominając ilustracje pojedynczych okazów z książki botanicznej, są jak wiersze w książce jako całości: odrębne. McLellan nie powtarza się w tym zbiorze prozy poetyckiej, wierszy lirycznych i dłuższych rozdziałów. Z cyzelowanymi podziałami linii, intrygującymi poziomami meta-poetyckimi i interpunkcją jak strąki nasion, te wiersze, jeśli spojrzymy dwa razy, mogą rozkwitnąć poza marginesem książki, poza rosnącym światłem ekranu, nawet (zwłaszcza) innymi granicami, których nie zaczęliśmy sobie wyobrażać.
Alexandria Peary
Laureatka Nagrody Poetyckiej New Hampshire
Sędzia Granite State Poetry Prize 2024
5 stycznia 2024 r.
