Siusiająca kobieta

Opinie czytelników

Książka jest twórczą eksploracją sztuki i procesu artystycznego, zawierającą liczne krótkie rozdziały, które zagłębiają się w życie i prace różnych artystów. Rozważa tematy kreatywności, pewności siebie i osobistych zmagań, wykorzystując refleksje i anegdoty autora do utkania bogatej narracji.

Wciągająca i przyjemna lektura, wnikliwe refleksje na temat kreatywności, interesujące studia postaci różnych artystów, dobrze skonstruowana z atrakcyjnym tokiem narracji i zawiera bogaty gobelin historii sztuki i osobistych obserwacji.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać zmagania i narracje niektórych artystów za mniej wiarygodne, meta-narracja może być dla niektórych skomplikowana, a eksploracja procesów artystycznych może nie spodobać się tym, którzy wolą proste opowiadanie historii.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Woman Pissing

Zawartość książki:

Kiedy myślimy o prototypowych artystach, myślimy, powiedzmy, o Picassie, który tworzył szybko, łatwo, żywiołowo. Wręcz przeciwnie, w Woman Pissing, literackim kolażu, którego tytuł zaczerpnięto z drapieżnego obrazu Picassa, Elizabeth Cooperman celebruje artystów - zwłaszcza dwudziestowieczne artystki - którzy zmagali się z wyniszczającym zwątpieniem w siebie i niepewnością. Jednocześnie Cooperman zmaga się z własnymi pytaniami dotyczącymi kreatywności, kobiecości i macierzyństwa, rozważając swoją dziesięcioletnią walkę o ukończenie pisania własnej książki i zdając sobie sprawę, że nie udało jej się wykonać jednego z najbardziej podstawowych aktów twórczych - rodzenia dziecka.

Książka Woman Pissing składa się z około stu krótkich prozatorskich "obrazów", które zbiegają się wokół kwestii kreatywności i płodności. W miarę jak książka się rozwija, buduje większą metaforę na temat kreatywności, a obawy związane z artyzmem i macierzyństwem zaczynają się przeplatać. Autorka radzi sobie ze zwątpieniem w siebie, nieefektywnością, frustracją i nieliniowym, okrężnym procesem i proponuje, że te metody mogą być antidotum na agresywną brawurę i Picassowską pewność siebie w sztuce napędzanej przez ego.

Elizabeth Cooperman jest współredaktorką (wraz z Davidem Shieldsem) antologii Life Is Short-Art Is Shorter i współautorką (wraz z Thomasem Waltonem) The Last Mosaic. Jej prace pojawiały się w Writer's Chronicle, Seattle Review, 1913: A Journal of Forms i innych czasopismach. Jest dyrektorem artystycznym PageBoy Magazine.