Siły Zbrojne RP na Zachodzie 1939-46 - Koncepcje strategiczne, planowanie, ograniczone sukcesy, ale bez zwycięstw!

Opinie czytelników

Książka omawia polskie siły zbrojne na uchodźstwie podczas II wojny światowej, koncentrując się na ich polityce narodowej, planowaniu strategicznym i działaniach politycznych, a nie tylko na zaangażowaniu wojskowym. Podkreśla, w jaki sposób Polska, dysponując ograniczonymi zasobami, zdołała zorganizować i wnieść znaczący wkład w wysiłki aliantów, ale ostatecznie stanęła w obliczu politycznej zdrady po wojnie.

Książka zawiera szczegółowy i pouczający opis polskiego wkładu w sprawę aliantów podczas II wojny światowej i jest chwalona za czytelność i sposób prezentacji. Autor skutecznie opisuje złożony krajobraz polityczny, w którym poruszali się Polacy i wyzwania, przed którymi stanęli między potężnymi reżimami.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że książka skupia się mniej na bezpośredniej walce, a bardziej na planowaniu i dyplomacji, co może nie spodobać się tym, którzy szukają czysto militarnej historii. Dodatkowo, wyniki polityczne mogą być postrzegane jako rozczarowujące, odzwierciedlając trudną rzeczywistość powojennej Polski.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Armed Forces of Poland in the West 1939-46 - Strategic Concepts, Planning, Limited Success but No Victory!

Zawartość książki:

Niniejsza monografia koncentruje się na koncepcjach strategicznych, planowaniu i ograniczonym sukcesie polskiego wojska, prowadzącym do brytyjskiej gwarancji z marca 1939 r., a następnie przez całą II wojnę światową. W monografii omówiono cenny wkład Wojska Polskiego na rzecz jego dwóch zachodnich sojuszników, Francji i Wielkiej Brytanii, w okresie poprzedzającym wojnę, a także wytchnienie, jakie otrzymali dzięki zuchwałej obronie Polski, która zdegradowała niemieckie zdolności ofensywne o co najmniej pół roku. Odtworzone we Francji Wojsko Polskie opracowało koncepcję polityki wyzwoleńczej, zachęcając zarówno Francję, jak i Wielką Brytanię do podjęcia bałkańskiej strategii na rzecz wolności Polski. Stosunki Polski, w szczególności z Węgrami i Rumunią, a także stosunki Wielkiej Brytanii z Grecją i Turcją, sprawiały, że była to obiecująca opcja polityczna. Na początku 1941 r. Wielka Brytania wysłała wojska na pomoc Grecji, a Polacy mieli również wysłać do Grecji swoje siły na Bliskim Wschodzie. Ta "bałkańska" strategia była silnie podzielana i popierana przez Churchilla i na brytyjskim stole planistycznym do późnego lata 1944 r., kiedy Amerykanie zwyciężyli w lądowaniu sił na południu Francji, zamiast pchać się na północ we Włoszech i ewentualnie przerzucać siły przez Adriatyk do przyjaznej Chorwacji i Słowenii.

Ta amerykańska polityka była niewątpliwie spowodowana presją na jak najszybsze zakończenie wojny w Europie, aby rozpocząć wojnę z Japonią, a być może także pod wpływem amerykańskiej polityki zagranicznej polegającej na dostosowaniu się do Stalina, który nie chciał zachodnich aliantów w swojej baliwice. Jednym z mniejszych sukcesów było połączenie lotnicze z Polskimi Siłami Podziemnymi, ale jego możliwości nie spełniały potrzeb i oczekiwań. Próby pojednania z Sowietami nie przyniosły żadnych korzyści dla sprawy polskiej, ale polskie siły wydobyte od Sowietów na mocy porozumień między Churchillem a Stalinem były cenione przez Brytyjczyków i wzmocniły brytyjskie zdolności na Bliskim Wschodzie. Po konferencji teherańskiej polskie planowanie strategiczne stało się nieistotne, ponieważ w tym samym czasie wzrosła faktyczna siła Polskich Sił Zbrojnych i ich profesjonalizm. Kiedy na początku 1945 r. Churchill zwrócił się do swoich sztabowców z propozycją przeprowadzenia operacji wojskowej mającej na celu wyparcie Sowietów z Polski - operacji "Unthinkable", polskie wojsko na Zachodzie i potencjalne siły konspiracyjne w Polsce stały się głównym atutem. Plan ten nie uzyskał poparcia Amerykanów ani ważnego segmentu brytyjskiego rządu koalicyjnego - Partii Pracy, a dalsze wydarzenia w 1945 r. doprowadziły do spadku wpływów, jakimi niegdyś cieszyło się polskie wojsko na Zachodzie.

Michał Peszke urodził się w 1932 r. w Garnizonie Dęblin, w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrznych, gdzie jego ojciec był wykładowcą. Opuścił Polskę 17 września 1939 r. po inwazji niemieckiej i sowieckiej. W lipcu 1941 r., po przepłynięciu Atlantyku w szczytowym momencie Bitwy o Atlantyk, dołączył do swojego ojca, który był polskim oficerem łącznikowym w Dowództwie Szkolenia RAF, a następnie w Sekcji Planowania Sił Powietrznych Naczelnego Wodza w Londynie. Te doświadczenia i liczne rozmowy z ojcem zaowocowały zainteresowaniem i badaniami nad polską historią wojskowości przez całe życie oraz licznymi publikacjami. Po przybyciu do Wielkiej Brytanii zapisał się do Saint Joseph's College w Dumfries, a następnie przez dwa lata uczęszczał do John Fisher School w Purley, Surrey, a w 1950 roku został przyjęty do Trinity College na Uniwersytecie w Dublinie i jego School of Medicine, kwalifikując się w 1956 roku. Następnie ukończył studia podyplomowe w Stanach Zjednoczonych. Autor przeszedł na emeryturę w 1999 roku i jest emerytowanym profesorem psychiatrii w University of Connecticut Health Center, Farmington, Connecticut, USA; emerytowanym członkiem American College of Psychiatrists; Distinguished Life Member American Psychiatric Association; członkiem Polskiego Instytutu Sztuki i Nauki w Ameryce; członkiem Royal United Service Institute, Londyn.