Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka bada polityczną naturę Sądu Najwyższego i makiaweliczne zachowania sędziów, przedstawiając interesującą, ale stronniczą perspektywę.
Zalety:⬤ Umiejętne pisanie
⬤ ciekawy wgląd w polityczną dynamikę SCOTUS
⬤ wciągająca narracja.
Wady:Postrzegana stronniczość na korzyść lewicowych sędziów przy jednoczesnej krytyce konserwatywnych; wzmacnia sceptycyzm wobec procesu prawnego.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Judge: 26 Machiavellian Lessons
Zawartość książki:
Nie ma bardziej kanonicznej książki o strategii politycznej niż "Książę" Niccola Machiavellego, ale niewielu etyków radziłoby decydentom traktować ją jak biblię. Szczególnie wzniosłe ideały prawa wydają się odległe od wartości, które kojarzą się ze słowem "makiaweliczny", a sędziowie powinni działać ponad sferą polityki.
W Sędzim Ronald Collins i David Skover dowodzą jednak, że Machiavelli rzeczywiście może przemawiać do sędziów i wzorują swoją książkę na Księciu. Jak się okazuje, liczba osób, które uważają, że sędziowie w USA są apolityczni, maleje od dziesięcioleci. Zarówno liberałowie, jak i konserwatyści rutynowo krytykują swoich ideologicznych przeciwników na ławie sędziowskiej za działania polityczne.
Niektóre autorytety twierdzą nawet, że apolityczni sędziowie są niemożliwi, a w wielu stanach wybory sędziowskie są partyjne.
Inni opowiadają się za mianowaniem sędziów, którzy są zaangażowani w bycie beznamiętnymi sędziami przestrzegającymi litery prawa. Jednak większość ekspertów prawnych, niezależnie od ich poglądów, wydaje się zgadzać, że pomimo powszechnego poparcia dla ideału apolitycznego sędziego, ideał ten jest zwykłą fantazją.
Ta debata na temat sędziów i polityki była odwieczna w historii Ameryki, ale nasiliła się w latach 80-tych, kiedy administracja Reagana starała się umieścić oryginalistów w Sądzie Najwyższym. Od tego czasu nie ustaje. Ronald Collins i David Skover twierdzą, że debata stała się zarówno przestarzała, jak i okrężna, a zamiast tego zajmują się tą kwestią w odważny i pomysłowy sposób.
W The Judge proszą nas, abyśmy założyli, że sędziowie są polityczni i że potrzebują porady, jak być skutecznymi aktorami politycznymi. Ich dwadzieścia sześć rozdziałów śledzi strukturę "Księcia", a każdy z nich zawiera wskazówki dla sędziów, jak sprytnie i subtelnie realizować swoje cele polityczne. W tej makiawelicznej wizji prawo jest nierozerwalnie związane z realną polityką.
Celem autorów nie jest jednak opowiadanie się za tą chłodno realistyczną wizją orzekania. Ich ostatecznym celem jest zidentyfikowanie zarówno prawniczych realistów, jak i oryginalistów jako tego, czym są: wyraźnie politycznymi (choć na przeciwnych krańcach ideologicznego spektrum).
Wzorując się na Machiavellim, Sędzia opisuje to, co sędziowie faktycznie robią, a nie to, co powinni robić.
