Schronienie musi być dane: Eleanor Roosevelt, trudna sytuacja Żydów i powstanie Izraela

Opinie czytelników

Książka „Refuge Must Be Given” autorstwa Johna Searsa oferuje kompleksową i wciągającą eksplorację poparcia Eleanor Roosevelt dla żydowskich uchodźców i założenia Izraela, dostarczając zarówno historycznego opisu, jak i osobistego portretu jej wysiłków w krytycznym okresie historii. Narracja jest oparta na dogłębnych badaniach i przedstawia zniuansowany obraz złożoności zaangażowania Roosevelt, jej wyzwań i dynamiki politycznej.

⬤ Dobrze zbadana i szczegółowa eksploracja wysiłków Eleanor Roosevelt na rzecz żydowskich uchodźców.
⬤ Wciągająca i czytelna dla laików, a jednocześnie wystarczająco naukowa dla naukowców.
⬤ Dostarcza kontekstu historycznego i osobistych historii, czyniąc złożone kwestie społeczno-polityczne przystępnymi i zrozumiałymi.
⬤ Uznaje zarówno osiągnięcia, jak i wady Roosevelta, prezentując zrównoważony pogląd.
⬤ Naświetla ewolucję Roosevelt i jej humanitarny wpływ.

⬤ Niektórzy czytelnicy mogą uznać pierwszą połowę książki za wolniejszą, ponieważ skupia się ona na recytacji faktów.
⬤ Polityczna ostrożność Roosevelt i jej implikacje mogą frustrować tych, którzy oczekują bardziej zdecydowanego rzecznictwa.
⬤ Książka nie odnosi się w pełni do perspektywy wysiedlonych Palestyńczyków, co może być postrzegane jako znaczące pominięcie.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Refuge Must Be Given: Eleanor Roosevelt, the Jewish Plight, and the Founding of Israel

Zawartość książki:

Refuge Must Be Given szczegółowo opisuje ewolucję Eleanor Roosevelt od osoby, która żywiła negatywne wrażenia na temat Żydów, do wiodącej gojowskiej orędowniczki Izraela w Stanach Zjednoczonych. Książka po raz pierwszy bada partnerstwo Roosevelt z przywódcą kwakrów Clarence'em Pickettem w dążeniu do przyjęcia większej liczby uchodźców do Stanów Zjednoczonych, a także jej relacje z podsekretarzem stanu Sumnerem Wellesem, który był przychylny ofiarom nazistowskich prześladowań, ale bronił procesu wizowego, który zawiódł zarówno żydowskich, jak i nieżydowskich uchodźców.

Po wojnie, jako członek amerykańskiej delegacji do Organizacji Narodów Zjednoczonych, Eleanor Roosevelt powoli doszła do wniosku, że podział Palestyny był jedynym rozwiązaniem zarówno dla Żydów w obozach dla przesiedleńców w Europie, jak i dla konfliktu między Arabami a Żydami. Kiedy Izrael stał się państwem, głęboko zaangażowała się we wspieranie pracy Youth Aliyah i Hadassah, jej amerykańskiego sponsora, w sprowadzaniu żydowskich dzieci uchodźców do Izraela i szkoleniu ich na produktywnych obywateli. Jej oddanie Izraelowi odzwierciedlało niektóre z jej najgłębszych przekonań na temat edukacji, obywatelstwa i budowania społeczności.

Jej podekscytowanie osiągnięciami Izraela i uprzedzenia kulturowe zaślepiły ją jednak na wpływ powstania Izraela na Arabów. Czterokrotne wizyty w nowym kraju i orędownictwo na rzecz Izraela stworzyły ciepłą więź nie tylko między nią a narodem izraelskim, ale także między nią a amerykańską społecznością żydowską.