Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka Mikity Brottman przedstawia kontrargument na temat czytania, argumentując, że nie jest ono z natury korzystne, jak się powszechnie uważa. Poprzez połączenie osobistych anegdot i socjologicznych spostrzeżeń, Brottman bada złożoność czytania, czasami skupiając się na plotkach i kulturze celebrytów. Odbiór książki był mieszany, niektórzy chwalili jej prowokacyjne podejście, a inni krytykowali nacisk na plotki, a nie literaturę.
Zalety:Książka jest dobrze zbadana i porusza interesujące tematy związane z czytaniem i jego społecznymi implikacjami. Styl pisania Brottmana jest opisywany jako dowcipny, wciągający i prowokujący do myślenia. Książka przemawia do szerokiego grona odbiorców, w tym naukowców i zwykłych czytelników, i zachęca ich do ponownego przemyślenia swoich relacji z literaturą. Wielu czytelników przyciągają jej elementy autobiograficzne i refleksje na temat osobistych nawyków czytelniczych.
Wady:Krytycy zauważają, że książka czasami odbiega od swojej głównej tezy, ze znacznymi fragmentami poświęconymi plotkom, co może rozczarować czytelników oczekujących bardziej skoncentrowanej analizy samej literatury. Niektórzy uważają, że jej spojrzenie na niektóre teksty jest mylące, a jej krytyka zbyt obrazoburcza. Ponadto pojawiają się frustracje związane z nieścisłościami w odniesieniach do autorów i tekstów.
(na podstawie 11 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Solitary Vice: Against Reading
Zawartość książki:
Mikita Brottman zastanawia się, dlaczego czytanie jest takie wspaniałe? To samotna praktyka, która zabiera czas, który można poświęcić na rozwijanie ważnych umiejętności w sieciach społecznościowych.
Czytanie nie jest wymagane dla zdrowia, szczęścia czy kochającej rodziny. A jeśli czytanie jest tak ważne, dlaczego chwytliwe slogany, takie jak Reading Changes Lives i Champions Read, są potrzebne, aby wbić ten punkt do domu? Odważnie stawiając czoła poglądowi, że osoby nieczytające są skazane na życie w rozpaczy i upadku psychicznym, Brottman przekonuje, że wartość czytania nie polega na jego zdolności do zapobiegania chorobie Alzheimera lub że jest to przyjemne hobby.
Argumentuje raczej, że podobnie jak inna dobrze znana, samotna przywara, masturbacja, czytanie nie jest ostatecznie aktem przyjemności, ale narzędziem do samopoznania, które pozwala ludziom zobaczyć świat oczami innych i pozwala im podróżować głęboko w ciemność ludzkiej kondycji.
