Rzeka, której dotykasz: Making a Life on Moving Water: Życie na płynącej wodzie

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że „The River You Touch” to pięknie napisany pamiętnik Chrisa Dombrowskiego, który płynnie łączy poezję i prozę, eksplorując tematy rodziny, natury i osobistych zmagań. Wielu czytelników docenia żywe obrazy i emocjonalną głębię, chwaląc zdolność Dombrowskiego do przekazywania złożoności życia i relacji na tle jego doświadczeń jako przewodnika rzecznego. Niektórzy recenzenci zauważają jednak, że książka może nie spełniać obietnicy zawartej w podtytule, sugerując, że skupia się bardziej na dynamice rodzinnej niż na samym życiu na rzece.

⬤ Piękna proza i poetyckie pisanie
⬤ sugestywne opowiadanie historii
⬤ głębokie emocjonalne i osobiste tematy
⬤ silne obrazy natury i rodziny
⬤ wnikliwe i zrozumiałe narracje
⬤ oddaje złożoność życia i relacji
⬤ inspirujące i prowokujące do myślenia
⬤ wielu czytelników uznało ją za wciągającą i wciągającą.

⬤ Mylący podtytuł dotyczący skupienia się na życiu na rzece
⬤ niektórzy uznali ją za zbyt introspektywną i służącą sobie
⬤ nie tak duży nacisk na wędkarstwo lub przewodnictwo po rzece, jak oczekiwano
⬤ niektórzy czytelnicy uważali, że łatwo ją odłożyć i nie łączyli się z nią tak mocno.

(na podstawie 15 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The River You Touch: Making a Life on Moving Water: Making a Life on Moving Water

Zawartość książki:

"Jesteśmy materią i pragniemy być przyjęci przez Ziemię, która nas poczęła, która akceptuje i odtwarza nas, swoje dzieci, każdego z nas, bez wyjątku, każdego. Podróż jest długa, a potem ruszamy w drogę powrotną, nie wiedząc, co dom może z nas zrobić". --z The River You Touch

Kiedy Chris Dombrowski wkroczył na scenę literacką z Body of Water, książka została okrzyknięta "klasykiem" (Jim Harrison), a jej autor porównywany do Johna McPhee. Dombrowski rozpoczyna bardzo oczekiwane All of It Everywhere pytaniem równie aktualnym, co głębokim: "Jak wygląda znaczące, świadome, zrównoważone zamieszkiwanie na tej małej planecie w antropocenie? ".

Odpowiada na to fundamentalne pytanie naszych czasów, początkowo słuchając z miłością rzek i ziemi, przez którą przepływają w jego adoptowanym domu w Montanie. Przeszczepiony z postindustrialnego Środkowego Zachodu, on i jego partnerka, Mary, tworzą życie oparte na jej dochodach jako nauczycielki, a jego jako poety i przewodnika wędkarstwa muchowego. Wkrótce pojawia się ich pierwsze dziecko, a wkrótce po nim dwoje kolejnych, wszystkie "wolne istoty, w których kwitnie zasadniczy rodzaj wiedzy (...), których zdolność do zachwytu może być latarnią morską, dzięki której widzimy siebie w tej mrocznej epoce". Wokół młodej rodziny krąży społeczność przyjaciół - przewodników rzecznych i działaczy na rzecz ochrony przyrody, wspinaczy i biologów dzikiej przyrody - którzy starają się kultywować sposób życia w miejscu, które wykracza poza zmitologizowany Zachód zawłaszczania i wydobywania.

Płynnie przechodząc od codzienności - pieluchy, kredyt hipoteczny, wątłe konto bankowe - do metafizyki - czas, pamięć, jak żyć uczciwie - Dombrowski oświetla doświadczenie ojcostwa z intymnością i wdziękiem. Spędzając czas w dzikich miejscach ze swoimi dziećmi, dowiaduje się, że ich młodzieńcze poczucie zachwytu nad pięknem i łącznością świata bardziej niż ludzkiego nie jest naiwnością, którą należy zrzucić, ale raczej mądrością, którą większość z nas traci po drodze - mądrością, która jest niezbędna dla możliwości transformacji.