Rozpakowywanie Duchampa: Art in Transit

Opinie czytelników

Unpacking Duchamp to fascynująca eksploracja wpływu Duchampa na sztukę XX wieku, łącząca historyczne i filozoficzne spojrzenie na jego twórczość. Autor, Judovitz, oferuje innowacyjne analizy i humor, dzięki czemu jest odpowiedni dla szerokiego grona odbiorców zainteresowanych sztuką współczesną.

Przełomowe badanie, innowacyjna i wnikliwa analiza, dobrze zbadane, jasny i wciągający styl pisania, zawiera humor, odpowiedni dla różnych czytelników, w tym krytyków kultury i artystów.

Żadna nie została wyraźnie wymieniona w recenzjach.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Unpacking Duchamp: Art in Transit

Zawartość książki:

Być może żaden dwudziestowieczny artysta nie wykorzystywał kalamburów i dwuznaczności językowej z większym efektem - i większymi kontrowersjami - niż Marcel Duchamp. Poprzez staranne "rozpakowanie" jego głównych dzieł, Dalia Judovitz odkrywa, że Duchamp może śmiać się ostatni. Bada, w jaki sposób zinterpretował on pojęcie mechanicznej reprodukcji, aby na nowo zdefiniować znaczenie i wartość obiektu sztuki, artysty i produkcji artystycznej.

Judovitz zaczyna od rzekomego porzucenia malarstwa przez Duchampa i jego późniejszego powrotu do materiałów, które naśladują sztukę, ale nie dają się łatwo zaklasyfikować jako takie. Jej książka kwestionuje jego paradoksalne wyrzeczenie się malarskich i artystycznych konwencji, jednocześnie wciąż je przywołując i spekulując na ich temat. Oferuje wnikliwe analizy jego najważniejszych dzieł, w tym The Large Glass, Fountain i Given 1) wodospad, 2) gaz świetlny.

Duchamp, pozer i rozwiązywacz problemów, zajmował się kwestiami gatunku, płci i reprezentacji. Jego kalambury, podwójne intencje i gry słowne stają się poetyckimi maszynami, a wszystko to jest częścią jego intelektualnych poszukiwań granic natury, kultury i percepcji. Judovitz pokazuje, w jaki sposób Duchamp redefiniuje artystyczne sposoby produkcji poprzez reprodukcję, otwierając modernizm na bardziej spekulatywne eksploracje, jednocześnie oczyszczając grunt pod estetykę zawłaszczenia kluczową dla postmodernizmu.