Równoległe linie Blondie

Opinie czytelników

Książka stanowi eksplorację nowojorskiej sceny muzycznej późnych lat 60. i 70., koncentrując się na różnych wpływach, które ukształtowały brzmienie Blondie, w szczególności na ruchach punkowych i dyskotekowych. Chociaż jest dobrze zbadana i elegancko napisana, wielu czytelników było rozczarowanych ograniczonym skupieniem się na samym albumie „Parallel Lines”.

⬤ Dobrze zbadana
⬤ informacyjny przegląd scen punk i disco
⬤ elegancko napisana
⬤ dobre spostrzeżenia na temat kontekstu Blondie
⬤ zabawna i lekkostrawna.

⬤ Tytuł jest mylący
⬤ niewystarczająca dogłębna analiza „Parallel Lines”
⬤ nadmiernie skupia się na tle, a nie na samym albumie
⬤ krytycy zauważyli nieistotne styczne
⬤ wielu uważało, że nie spełnia oczekiwań opartych na założeniu serii.

(na podstawie 9 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Blondie's Parallel Lines

Zawartość książki:

Album Parallel Lines zespołu Blondie łączył w sobie punk, disco i przyjazny dla radia FM rock z nostalgicznymi wpływami popu z lat 60. i przebojami girlsbandów.

Ten album z 1978 roku był mocno osadzony w przeszłości, pozostając jednocześnie dość wybiegającym w przyszłość, impulsem, który można usłyszeć w elektronicznym hicie muzyki tanecznej „Heart of Glass”. Twórca muzyki Bubblegum Mike Chapman wyprodukował Parallel Lines, który był pierwszym wielkim hitem grupy z punkowego podziemia CBGB. Obejmując różnorodność nowojorskich scen muzycznych, Blondie ucieleśniał wiele napięć, które rozgrywały się w tamtym czasie między fanami disco, punka, popu i głównego nurtu rocka.

Kameralny glamour Debbie Harry i jej bezczelny warkot wstrząsnęły rock'n'rollowym klubem chłopięcym podczas rosnącego sprzeciwu wobec ruchów wyzwolenia kobiet i gejów, co pomogło podsycić okrzyk bojowy „disco sucks” pod koniec lat siedemdziesiątych. Pomimo korzeni disco w queerowej, czarnej i latynoskiej scenie undergroundowej, która rozpoczęła się w centrum Nowego Jorku, punk jest zwykle celebrowany przez krytyków i badaczy jako kwintesencja subkultury.

Ta książka rzuca wyzwanie konwencjonalnej mądrości, która odrzucała disco jako puszystą prefabrykowaną schlock, jednocześnie odzyskując wpływy punka na niehipisowski pop, ujawniając, że te dwa gatunki były ze sobą bliżej powiązane, niż większość ludzi przypuszcza. Nawet tytuł albumu Blondie, Parallel Lines, przywołuje równoległy rozwój punka i disco - wraz z ich ostatecznym przejściem do głównego nurtu.