Ocena:
Zbiór poezji „Biking Through the Stone Age” autorstwa VA Smith jest ceniony za bogactwo obrazów, emocjonalną głębię i przystępny, ale podniosły styl. Czytelnicy doceniają intymny i osobisty charakter wierszy, które wywołują szereg uczuć i refleksji na temat życia, miłości i żałoby. Wielu z nich uważa zbiór za godny wielokrotnego czytania.
Zalety:Bogate obrazy i detale sensoryczne, emocjonalna głębia i humor, przystępny styl, powiązane tematy dotyczące życia i relacji rodzinnych, różnorodność formy poetyckiej i silna osobista więź z czytelnikiem.
Wady:Niektórzy czytelnicy oczekiwali większej różnorodności w eksperymentach strukturalnych i mogą nie czytać poezji, choć docenili ten zbiór.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Biking Through the Stone Age
Virginia Smith podróżuje po bogatym psychicznym, duchowym i kulturowym terenie w przejmujących, często przebiegle humorystycznych wierszach. Wiersze z ostrą jak nóż świadomością napiętej równowagi między miłością i obrzydzeniem, rozsądkiem i szaleństwem, światem przyrody i światem, który stworzyliśmy. Jeżdżąc na rowerze ze swoimi wnuczkami, wspomina własne dzieciństwo, kiedy „dzieci goniły ciężarówkę z DDT... /z otwartymi ustami, by połknąć jego tajemnicę”. „Tymczasem dziewczynki pedałują „w przyszłość - epokę plastocenu - ich ukochane niedźwiedzie polarne / dryfują w kierunku wyginięcia / powodzie pędzą obok pożarów”. W innych wierszach, orchidee, którym się nie powiodło, paralelizują delikatny powrót męża do zdrowia psychicznego; starsza ciotka koryguje rodzinną narrację: Ciocia Jan zmarła z powodu nieudanej aborcji, a nie białaczki. Smith jest dowcipnym, znużonym świadkiem napływu próśb o pomoc charytatywną w błyskotliwym, jednozdaniowym, przecinkowym zalewie próśb, obietnic i gróźb, które wszyscy rozpoznamy. I cały liryzm, jak wtedy, gdy poeta obserwuje nocne niebo, „wielką chochlę wylewającą światło / i ciepło na nasze spojrzenie”.
Mary Rohrer-Dann, Taking the Long Way Home.
Wiersze Virginii Smith obejmują magię codziennego życia, opisując miejsca zarówno znajome, jak i wytęsknione, gdzie wspólnym wątkiem jest zdolność poetki do przekształcania doświadczeń kobiety, która jest córką, siostrą, żoną, matką i przyjaciółką w ostry, sugestywny obraz. Niezależnie od tego, czy jest to „kurz i martwe owady latające... jak ciemne wróżki” od wentylatora sufitowego do blatu kuchennego, czy „gęsi kanadyjskie tkające / ich południowy motek” na płótnie nieba, Smith zaprasza czytelników do odkrywania zazębiających się wzorów, które dodają skrzydeł ziemskiej egzystencji.
Charlotte Holmes, The Grass Labyrinth.
W tych wierszach opis ujawnia świadomość poetki, która olśniewa na szczegółowych powierzchniach jej zwykłych dni, zauważając na przykład „zatrzaskujące się usta poczty w drzwiach / żądające zwykłego okupu”. Sceny z dzieciństwa, przebłyski macierzyństwa i macierzyństwa, słodko-gorzka miłość do starzejących się rodziców, romans i radość z wnuków składają się na życie w głosie równie zdeterminowanym, by nazwać bóle i wychwalać przyjemności. A czasami jej słowa wybuchają obrazami tak ostrymi i błyszczącymi jak „gwiazdy szampana”.
Julia Spicher Kasdorf, Shale Play: Wiersze i fotografie z pól szczelinowania.
