Ocena:
Książka „Rhetoric of Perspective” autorstwa Hanneke Grootenboer została dobrze przyjęta ze względu na wnikliwą eksplorację holenderskiej martwej natury i jej filozoficzne implikacje, szczególnie atrakcyjne dla osób zainteresowanych fenomenologią i teorią sztuki. Spotkała się jednak z krytyką za wprowadzające w błąd opisy kolorowych wydruków i ma kilka problemów związanych z typografią i dostępnością dla zwykłych czytelników.
Zalety:⬤ Wciągająca i wnikliwa eksploracja holenderskich martwych natur i idei filozoficznych.
⬤ Dobrze napisana i zrozumiała, nawet dla osób niezbyt dobrze zorientowanych w teorii sztuki.
⬤ Oferuje świeżą perspektywę poprzez syntezę postmodernistycznych teorii.
⬤ Dostarcza cennych spostrzeżeń artystom i poważnym malarzom, skłaniając do głębszej eksploracji własnej twórczości.
⬤ Idealna dla czytelników zainteresowanych skrzyżowaniem sztuki i filozofii.
⬤ Mylący opis dotyczący obecności kolorowych wydruków; wielu oczekiwało pełnokolorowych galerii, które nie zostały uwzględnione.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali tekst za gęsty i wymagający, wymagający wcześniejszej wiedzy na temat analizy postmodernistycznej.
⬤ Mały rozmiar czcionki utrudniający czytanie.
⬤ Słaba jakość czarno-białych rycin, co rozczarowało niektórych czytelników.
(na podstawie 9 opinii czytelników)
The Rhetoric of Perspective: Realism and Illusionism in Seventeenth-Century Dutch Still-Life Painting
Perspektywa określa sposób, w jaki my, jako widzowie, postrzegamy malarstwo. Możemy przekonać samych siebie, że obraz przedstawiający miskę owoców lub mężczyznę w pokoju wydaje się być prawdziwy dzięki sposobowi, w jaki obiekty te są renderowane. Podobnie, sztuczka perspektywy może uniemożliwić nam pochłonięcie się sceną. Łącząc współczesną teorię krytyczną z bliską lekturą XVII-wiecznej holenderskiej kultury wizualnej, The Rhetoric of Perspective stawia tezę, że malarstwo jest formą myślenia, a perspektywa funkcjonuje jako język obrazu.
Wspomagana przez oszałamiającą galerię w pełnym kolorze, Hanneke Grootenboer proponuje nową teorię perspektywy opartą na fenomenologicznych aspektach nienarracyjnej martwej natury, trompe l'oeil i obrazów anamorficznych. Opierając się na zabawnych i hipnotyzujących barokowych obrazach, Grootenboer charakteryzuje to, co nazywa ich „wyrafinowanym oszustwem”, twierdząc, że malarstwo bardziej dotyczy wizualnej reprezentacji niż rzekomych obiektów.
Oferując oryginalną teorię wpływu perspektywy na obrazową reprezentację, akt patrzenia i rozumienie prawdy w malarstwie, Grootenboer pokazuje, jak te obrazy zarówno kwestionują status reprezentacji, jak i badają granice i wiarygodność percepcji.
„Elegancka i zaszczytna synteza” - Keith Miller, Times Literary Supplement.
