Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
Rhetoric and Religious Identity in Late Antiquity
Temat tożsamości religijnej w późnej starożytności jest bardzo kontrowersyjny.
W jaki sposób jednostki i grupy zaczęły przypisywać sobie tożsamość opartą na tym, co obecnie określa się mianem "religii", kategoryzując siebie i innych w odniesieniu do judaizmu, manicheizmu, tradycyjnych praktyk greckich i rzymskich oraz licznych konkurencyjnych koncepcji chrześcijaństwa? W jaki sposób i dlaczego przykłady samoidentyfikacji zostały ustanowione, aktywowane lub przekształcone w odpowiedzi na okoliczności? W jakim stopniu etykiety (starożytne i współczesne) dla kategorii religijnych odzwierciedlają poczucie jednolitej i trwałej tożsamości społecznej lub grupowej dla osób w nich zawartych? W jaki sposób tożsamość religijna odnosi się do innych form starożytnej polityki tożsamości (na przykład dyskursu etnicznego dotyczącego "barbarzyńców")? Retoryka i tożsamość religijna w późnej starożytności odpowiada na niedawny wzrost zainteresowania tą kwestią, rozwijając interdyscyplinarne badania między klasykami, historią starożytną i średniowieczną, filozofią. Religia, patrystyka i studia bizantyjskie, poszerzając zakres dowodów standardowo wykorzystywanych do badania tych kwestii.
Badając plastyczność i potencjalne nakładanie się tożsamości religijnych w późnym antyku, a także ich zmienne wyrażanie w odpowiedzi na różne konteksty publiczne i prywatne, rzuca wyzwanie niektórym wybitnym paradygmatom naukowym. W szczególności retoryka i tożsamość religijna są tutaj łączone i jednocześnie badane, aby zapewnić wzajemne oświetlenie: w jaki sposób lepsze zrozumienie retoryki (jej zasad, form, praktyk) wzbogaca nasze zrozumienie ekspresji późnoantycznej tożsamości religijnej? W jaki sposób zrozumienie, w jaki sposób tożsamość religijna była przypisywana, konstruowana i kwestionowana, zapewnia nam nowe spojrzenie na retorykę w późnej starożytności?
