Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje książki podkreślają jej wartość jako źródła historycznego, szczególnie dla osób badających historię rodziny związaną z I wojną światową. Czytelnicy doceniają chronologiczną organizację i wyczerpujące informacje zawarte w tomach. Rozczarowaniem jest jednak dostępność tylko pierwszego tomu w formacie Kindle, przy braku tomu 2.
Zalety:⬤ Bardzo pouczająca i dobrze zorganizowana
⬤ doskonała dla historii rodzinnej i badań wojskowych
⬤ polecana dla historyków i hobbystów
⬤ zawiera szczegółowe informacje o batalionach i listy ofiar
⬤ kompleksowo opisuje historię pułku podczas I wojny światowej
⬤ zawiera wyczerpujące informacje o historii pułku podczas I wojny światowej.
Wady:Wersja Kindle zawiera tylko tom 1, pozostawiając czytelników rozczarowanych, ponieważ oczekiwali dostępu do obu tomów. Tom 2 nie jest dostępny w formacie Kindle.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
WEST YORKSHIRE REGIMENT IN THE WAR 1914-1918 Volume One
Zawartość książki:
Kolejna obszerna historia pułku, dwa tomy, w sumie 820 stron, obejmująca historię dwudziestu dwóch batalionów we Francji, Flandrii, Włoszech i Gallipoli (wszystkie służyły na froncie zachodnim). Kiedy wybuchła wojna, pułk składał się z dwóch regularnych batalionów (1. i 2.), dwóch specjalnych batalionów rezerwowych (3. i 4.) oraz czterech batalionów terytorialnych (5. do 8.); 1. batalion wyruszył do Francji z 6. dywizją we wrześniu 1914 roku, 2. batalion powrócił z Malty, aby dołączyć do nowo utworzonej 8. dywizji (regularnej) i wyruszył do Francji w listopadzie 1914 roku. Oba bataliony pozostały w tych samych brygadach (18. i 23.) i dywizjach przez całą wojnę. Każdy z czterech batalionów terytorialnych utworzył 2. i 3. batalion liniowy; cztery pierwotne bataliony utworzyły 146. brygadę, 49. dywizję (West Riding), która przybyła do Francji w kwietniu 1915 roku, a bataliony drugiej linii połączyły się w 185. brygadę, 62. dywizję (2. West Riding), która przybyła do Francji w styczniu 1917 roku. Wezwanie Kitchenera do broni zaowocowało utworzeniem jedenastu batalionów serwisowych, od 9. do 18. (17. został sformowany jako batalion Bantam) i 21. batalionu; z nich tylko 13. i 14. nie weszły do aktywnej służby. 21. batalion stał się batalionem pionierów w 4. dywizji, a 22. batalionem pracy, który również udał się do Francji.
Historia ta rejestruje wydarzenia w porządku chronologicznym, daty opisywanych operacji są podane na marginesie, podobnie jak tożsamość zaangażowanych batalionów. Tom 1 (x + 355 stron z 18 mapami i 15 czarno-białymi zdjęciami) obejmuje okres od wybuchu wojny do końca 1916 r., zakończenia ofensywy nad Sommą i obejmuje kampanię dardanelską, w której 9. batalion brał udział wraz z 11. dywizją (północną). 1 lipca 1916 roku, pierwszego dnia nad Sommą, 10. batalion zaatakował pod Fricourt i poniósł najcięższe straty spośród wszystkich batalionów - 710, z czego 307 zginęło, w tym dowódca, 2IC, adiutant i dwóch dowódców kompanii. Ponad połowa z nich spoczywa na Nowym Cmentarzu Wojskowym Fricourt, który znajduje się na ziemi niczyjej, przez którą atakowali i gdzie zginęli. Dowódca (ppłk Dickson) i jego adiutant (kpt. Shann) leżą obok siebie. Istnieje lista honorowa za okres, w którym pozostałe stopnie są wymienione alfabetycznie według batalionów, podobnie jak oficerowie batalionów terytorialnych; pozostali oficerowie są pokazani w jednej grupie w porządku alfabetycznym z numerem batalionu przed nazwiskiem.
Chociaż notka na początku listy poległych oficerów stwierdza, że teatr, w którym nastąpiła śmierć, to Francja i Flandria, chyba że wskazano inaczej, niemniej jednak "Gallipoli" nie jest wyświetlane obok nazwisk oficerów 9. batalionu, którzy tam zginęli, przez co można odnieść błędne wrażenie, że zginęli na froncie zachodnim. Tom 2 (xi + 494 stron z 9 mapami i 8 czarno-białymi zdjęciami) obejmuje lata 1917-18 i Włochy, gdzie 11. batalion służył od listopada 1917 r. do końca wojny w 23. dywizji, odnosząc tylko dwóch rannych oficerów, 11 zabitych i 58 rannych w ostatnim roku wojny. Istnieje lista honorowa za lata 1917-18, ułożona jak w tomie 1. W sumie pułk miał 12 700 poległych i otrzymał cztery odznaczenia VC, których cytaty znajdują się na końcu tomu 2.
